24. "Będę o nas walczyć."

z perspektywy Suzie

– Która? – spytałam mojego chłopaka, trzymając w jednej dłoni czarną, koronkową sukienkę z rękawem trzy czwarte, a w drugiej beżową bombkę. Znajdowaliśmy się w pokoju Niall'a. Z racji tego, że dzisiaj Lucy z Harry'm polecieli do Paryża we dwie spędziłyśmy noc w domu chłopaków, by na spokojnie dwójka zakochanych mogła pożegnać się z każdym po kolei. Rodzice bez problemu się na to zgodzili, co poszło mi na rękę, bo chcę nacieszyć się swoim ukochanym przed wyjazdem w trasę, o której przesunięciu dowiedziałam się wczoraj wieczorem. Obecnie wybijała godzina osiemnasta, więc wszyscy rozeszli się do swoich pokoi, by przyszykować się na imprezę sylwestrową, która odbędzie się w naszym ulubionym klubie o dwudziestej.
– Czarna – odparł po krótkim zamyśleniu Niall, po czym wstał z łóżka, podszedł do mnie, położył dłonie na moich biodrach i przyciągnął mnie lekko do siebie, składając przelotny pocałunek na moim nosie. – Wygląda na łatwiejszą do rozpracowania – dodał, a ja teatralnie przewróciłam oczami, odpychając go lekko dłonią. – Dobra. Ja nie wiem co ci chodzi po głowie, ale miałem na myśli to, że gdybyś zbyt dużo wypiła to będzie mi prościej ciebie przebrać – powiedział z powagą.
– Oh, jaki troskliwy się znalazł – zaśmiałam się pod nosem, owijając ręce wokół jego szyi.

– To cały ja – zawtórował mi, po czym musnął kilkakrotnie moje wargi, na koniec składając na nich czuły pocałunek, który bez zastanowienia odwzajemniłam. Horan przejechał palcem, po moim udzie, będące nagie, gdyż miałam na sobie tylko bluzkę chłopaka sięgającą mi parę centymetrów przed kolano. Oderwałam swoje usta od jego, opierając o siebie nasze czoła.
– Nie miałeś przypadkiem iść pod prysznic? – spytałam złośliwe, co wywołało głośne westchnięcie blondyna, który odsunął się ode mnie, a następnie zrezygnowany skierował się do łazienki.
– Chciałem ci zaproponować wspólną kąpiel, ale jednak sobie nie zasłużyłaś – powiedział będąc w progu.
– Niall, jeden prysznic mi wystarczy, a tak się składa, że brałam go dwadzieścia minut temu – odparłam rozbawiona, podpierając ręce na biodrach. 

Mój chłopak obdarował mnie tylko urażonym spojrzeniem, po czym zniknął za drzwiami od łazienki. Pokiwałam z niedowierzaniem głową sama do siebie. Całe życie z wariatami.-pomyślałam, śmiejąc się pod nosem. Zrzuciłam z siebie bluzkę Horan'a, zabierając się za założenie sukienki jaką sam wybrał. Dopasowałam do niej cieliste rajstopy oraz granatowe koturny. Niestety nie mogłam się przeglądnąć, bo jedyne lustro jakie blondyn posiadał znajdowało się w łazience, którą obecnie zajmował. Wiem, że nie miałby nic przeciwko gdybym tam weszła, ale znając moje szczęście cały mokry by się do mnie przytulił, przez co musiałabym się przebrać. Postanowiłam więc poczekać, aż pomieszczenie będzie wolne. Nie trwało to długo, ponieważ dosłownie dwie minuty później usłyszałam jak Niall krzyczy bym przyniosła mu ubranie. Wzięłam więc przygotowane przez niego czarne zwężane spodnie z niskim kroczem oraz białą zwykłą koszulę. Bez pukania nacisnęłam na klamkę wchodząc do środka, gdzie zastałam mojego chłopaka w samych bokserkach, który zaczął kolejno brać ode mnie poszczególne części garderoby nakładając je na siebie. Obserwowałam każdy jego najmniejszy ruch cały czas. Na samą myśl, że nie będziemy się widzieć kilka miesięcy chce mi się płakać. To niesamowite, że w tak krótkim okresie można się do kogoś aż tak przywiązać i w dodatku poznać go na wylot. Gdybym sama się z tym nie spotkała przysięgam, że bym nigdy w to nie uwierzyła. Czasami zastanawiam się jak to jest. Do niektórych ludzi ciężko jest się przyzwyczaić, a z tymi innymi jest kompletnie inaczej-uzależniamy się od nich. Przeznaczenie? Nie wiem. Jeszcze nie dawno te pojęcie było dla mnie komiczne. Jednak Niall nauczył mnie jednego: naszym życiem rządzą przypadki, a nic nie dzieje się bez powodu. Muszę przyznać, że to się sprawdza. A zarówno ja, jak i moja siostra oraz chłopacy z One Direction jesteśmy tego przykładem. Dajmy na przykład mnie i Horan'a. Przypadkiem spotkaliśmy się na przyjęciu w hotelu, na następny dzień pokłóciłam się z Harry'm dzięki czemu poszłam na pierwszy spacer z blondynem. Śmierć Matt'a i Tom'a jeszcze bardziej nas do siebie zbliżyła.. Później kontrakt, zerwanie, choroba Lucy, tęsknota i wreszcie powrót do bycia parą. Każde kolejne wydarzenie było skutkiem poprzedniego. Niesamowite, jak bardzo jesteśmy zależni od czegoś takiego..
– Czemu mi się tak przyglądasz? – wyrwał mnie z przemyśleń głos mojego chłopaka, który właśnie dopinał ostatnie guziki w koszuli.
– Tak sobie – wzruszyłam ramionami, spuszczając wzrok w podłogę. Nie było mi to jednak dane, bo blondyn ujął dłonią moją brodę, po chwili badawczo mi się przyglądając. Wiedział, że coś ukrywam. Westchnęłam ciężko. – Co się stanie z nami kiedy będziesz w trasie? – wypaliłam. Chłopak lekko posmutniał wypuszczając powietrze z ust.
– Jeśli tylko będziesz chciała, to przetrwamy wszystko – powiedział, odgarniając kosmyk moich włosów za ucho. – Kocham cię, Suzie i będę o nas walczyć.
Jego słowa spowodowały mimowolny uśmiech na mojej twarzy. Cieszę się, że Niall jest gotowy przeżyć tą rozłąkę będąc dalej moim chłopakiem. To jest zbyt piękne, by było prawdziwe..
– Ja też ciebie kocham – wyznałam, a ten złożył na moim czole krótki pocałunek, po czym ujął moją dłoń prowadząc mnie w kierunku wyjścia z łazienki, a następnie na dół. Od razu skierowaliśmy się do salonu, gdzie zastaliśmy Zayn'a siedzącego na fotelu. Z tego co dało się zauważyć był ubrany w czarne zwężane spodnie oraz tego samego koloru koszulę. Włosy miał tradycyjne postawione do góry, a na jego twarzy można było zauważyć kilkudniowy zarost, który dodawał mulatowi męskości. Razem z blondynem zasiedliśmy na rogówce. Dosłownie kilka sekund po tym w pomieszczeniu znalazł się Liam, który po drodze wiązał czarny, luźny krawat oraz Louis'a poprawiającego swoje postawione kasztanowe włosy. Westchnęłam ciężko wracając do pozycji pionowej. Całą piątką udaliśmy się do przedpokoju gdzie założyliśmy okrycia wierzchnie i co niektórzy buty. Gdy byliśmy już gotowi opuściliśmy dom, chwilę później zasiadając już w czarnym mini busie chłopców. Z racji tego, że Li ostatnimi czasy dość dużo chorował to on jako jedyny nie będzie dziś spożywał alkoholu, dlatego też jest naszym dzisiejszym kierowcą. Biedak pewnie znowu będzie musiał pilnować Louis'a, by znów nie wylądował na pierwszych stronach gazet..

*dwie godziny później, około godziny 23:30*
– Nigdy nie będę próbował zaprzeczyć, tego, że jesteś całym moim życiem, bo jeśli kiedykolwiek byś mnie opuściła... Umarłbym – wyszeptał mi do ucha fragment lecącej w tle piosenki Chris'a Brown'a "With you" mój ukochany.
W obecnej chwili kiwaliśmy się w objęciach na parkiecie w Farbic Nightclub. Ja miałam zarzucone ręce wokół szyi blondyna, a ten z kolei dłońmi dotykał moich bioder jednocześnie powodując, że nasze ciała się ze sobą stykały. Na sam dźwięk jego głosu i ciepły oddech otulający moją szyję przeszedł przeze mnie przyjemny dreszcz. Przez cały dzisiejszy wieczór Niall nie opuszczał mnie na krok. Co nie ukrywam wcale mi nie przeszkadzało. Po raz pierwszy miałam aż taką ochotę pokazać się światu razem z moją miłością. Nie. Tu nie chodzi o to, że chce wykorzystać jego sławę. Nigdy by mi nie przeszło to przez myśl. To po prostu jest mój pierwszy sylwester spędzony z własnym chłopakiem i jego przyjaciółmi. Zawsze marzyłam o tym, by przez te dwie minuty od godziny 23:59, do 00:01 całować się z ukochanym, by miło zakończyć stary oraz rozpocząć nowy rok. Dzisiaj możliwe, że to mi się uda.
– Odbijamy! – zza moich pleców dobiegł znajomy głos.
– Louis, idź sobie – mruknął Niall, nie puszczając mnie z objęć.
– Daj spokój. Wiem, że to twoja dziewczyna, ale nie zapominaj, że to też  nasza przyjaciółka, a ja potrzebuję od niej rady – powiedział na jednym tchu Tommo.
Wymieniłam spojrzenia z Horan'em, dając mu do zrozumienia, by na chwilę odpuścił. Chłopak westchnął ciężko, składając na moich ustach przelotny pocałunek, po czym skierował się do baru gdzie siedział Zayn. Po drodze rzucił w kierunku Lou coś w stylu "łapy przy sobie", na co szatyn odgryzł mu się tekstem "zobaczę co da się zrobić". Na samą wymianę ich zdań przewróciłam teatralnie oczami kiwając głową z niedowierzaniem. Kilka sekund później znajdowałam się w objęciach mojego przyjaciela, z którym teraz kiwałam się w rytm piosenki. Tomlinson uśmiechał się do mnie głupio co spowodowało u mnie nieopanowany chichot.
– Zamieniam się w słuch – odezwałam się, poganiając chłopaka do mówienia.
– Widzisz tą szatynkę w czarnej sukience, popijającą drinka przy barze? – spytał, a ja wytężyłam wzrok za ramię Louis'a szukając opisanej osoby, którą właściwie od razu znalazłam. Była to bardzo szczupła, wysoka dziewczyna, z falowanymi brązowymi włosami. Miała na sobie kruczą bombkę i w tym samym kolorze szpilki. Jak dla mnie wyglądała na jakieś dwadzieścia lat. Przeniosłam z powrotem wzrok na swojego przyjaciela skinając głową w odpowiedzi. – Ładna? – zadał kolejne pytanie, a mnie w momencie olśniło.
– A co, podoba ci się? – odparłam pytaniem na pytanie. Oczy Lou momentalnie się rozszerzyły, co było jednoznaczne z tym, że trafiłam w dziesiątkę. – Idź do niej zagadaj – zaradziłam.
– Zagadałem. Nazywa się Eleanor. Jest bardzo miła i powiedziała, że uwielbia mój głos – wyjaśnił.
– To w czym leży problem? – popatrzyłam na niego zmieszana.
– A jak ona będzie chciała mnie wykorzystać?
– Louis idioto, ogarnij się! Jeśli będziesz tak dalej postępować to zostaniesz starym kawalerem z dwudziestoma kotami. Wracaj do niej i daj jej się poznać! – zarządziłam popychając go w stronę Eleanor, po czym sama skierowałam się do swojej połówki, która teraz siedziała na kanapie przy stoliku razem z Zayn'em i Liam'em. Bez zastanowienia usiadłam na kolana Niall'a, który objął mnie w pasie. Od razu zostałam obdarowana pytającymi spojrzeniami, na co tylko westchnęłam ciężko, głową wskazując w stronę baru, gdzie nasz Tomlinson rozmawiał z nowo poznaną dziewczyną.
– Nieźle – podsumował Zayn, a reszta mu przytaknęła nie odrywając wzroku od swojego przyjaciela.
– Przestańcie się gapić – mruknęłam, wstając z kolan mojego chłopaka. – Chodźcie lepiej na zewnątrz, bo za kilka minut dwunasta – zarządziłam.
– A Lou? – spytał Liam.
– Poradzi sobie. W końcu jest najstarszy z nas wszystkich – odparłam, co spowodowało kolejne przytaknięcie.
Teraz już bez zbędnych rozmów całą czwórką skierowaliśmy się do wyjścia przed klub, gdzie miał odbyć się pokaz fajerwerek. Los chciał, że trafiliśmy idealnie na odliczanie, do którego się przyłączyliśmy.

– Osiem, siedem, sześć, pięć, cztery... – krzyczeliśmy kolejno malejące liczby. Jednak mi nie było dane wypowiedzenie ostatnich trzech cyfr, ponieważ Niall, który stał tuż za mną obrócił mnie w swoją stronę i złączył nasze usta w pocałunku. Odwzajemniłam go owijając ręce wokół jego szyi. Nie zważaliśmy na wrzeszczących i przepychających się ludzi. Teraz byliśmy sami. Dla siebie. Szczęśliwi. Zakochani.. Do moich uszu dobiegały tylko życzenia jakie każdy sobie składał oraz dźwięk symbolu nowego roku.
– Kocham cię – powiedział mój ukochany, na chwilę się ode mnie odrywając.
– Kocham cię – powtórzyłam, co wywołało szeroki uśmiech u chłopaka, po czym znowu zatraciliśmy się w swoich ustach.

Przepraszam was za to, że tyle czekałyście i za to, że aż tak bardzo zjebałam ten rozdział..
Do końca tygodnia powinien pojawić się epilog!

Zapraszam na zapoznanie się z fabułą i bohaterami 

mojego nowego bloga, który ruszy zaraz po tym:

sick truth

Macie jakieś pytania do bohaterów lub do mnie ?