25. "Bailey" KONIEC

kilka miesięcy później, listopad...

z perspektywy Lucy

          Bailey. Zaczęło się od zwykłego nazwiska, które z czasem stało się bardzo popularne. Cała Wielka Brytania zna Elle Bailey-jedną z najlepszych projektantek wnętrz na całym świecie i Paul'a Bailey'a-dyrektora firmy "Dream", która zajmuje się promowaniem ludzi "na topie". Dziwnie się złożyło, że są to moi rodzice, którzy dzisiaj razem ze mną i moją starszą siostrą nadadzą naszemu nazwisku nowe znaczenie. Bailey. Teraz to nazwa jednej z największych kawiarni w Londynie, której razem z Suzie jestem właścicielką. Niesamowite. Pomyśleć, że moje marzenie o własnym biznesie z dzieciństwa właśnie się spełnia. Za kilka godzin ma odbyć się wielkie otwarcie. W całym mieście porozwieszane są plakaty z wizerunkiem budynku i nazwą lokalu także mam nadzieję, że zbierze się trochę ludzi. Rodzice załatwili jakiś zespół, który zagra koncert na scenie znajdującej się w rogu kawiarni. Niestety zarówno dla mnie i Suzie jak i dla pozostałych mieszkańców Londynu jest niespodzianką, jakie osobowości kryją się za tym zespolikiem. W sumie mi to nawet zwisa. Byle nie wystraszyli klientów.
        Skoro już wspomniałam o zespołach.. Za kilka dni One Direction wraca z trasy koncertowej. Czy relacje między nami się zmieniły? Tak, ale myślę, że na lepsze. Co więcej w dalszym ciągu jestem dziewczyną Harry'ego. Nie ukrywam, że początki rozłąki były dla wszystkich bardzo ciężkie, ale codzienne rozmowy przez telefon lub na skypie pomagały nam przetrwać. W dodatku chłopacy zagrali kilka koncertów w Londynie, więc widzieliśmy się jakieś dwa miesiące temu. Jak wyglądały nasze spotkania? Zaczynało się od przywitań i grupowych rozmów, a kończyło się na tym, że Styles spóźniał się na własny koncert. Dlaczego? Tak właśnie kończy się nadmierne okazywanie czułości w garderobie całego zespołu. Chyba nie muszę dokładnie opisywać co się tam działo...
– Gotowe na wielkie otwarcie waszego pierwszego biznesu? – spytał wyraźnie podekscytowany tata, parkując na podjeździe przy kawiarni.
– Jesteśmy na to gotowe od kąd się urodziłyśmy – zażartowała Suzie, przez co wszyscy prychnęliśmy śmiechem.
– Mam tylko nadzieję, że ktokolwiek tu przyjdzie – mruknęłam pod nosem, z nadzieją, że nikt mnie nie usłyszy.

– Przestań być taką pesymistką, Lucy. Zobaczysz, że jeszcze będziecie narzekać na tłumy – wtrąciła się matka, na co tylko westchnęłam ciężko, po czym otworzyłam drzwi samochodu i wyszłam na świeże powietrze. Przede mną stał dwupiętrowy budynek w kolorze ciemnego karmelu z dużymi oknami oraz dwustronnymi szklanymi drzwiami, nad którymi widniał wielki neonowy napis "Bailey". Muszę przyznać, że kawiarnia sprawiała dobre pierwsze wrażenie, co wcale mnie nie dziwiło, gdyż wykończeniem jej zajmowali się ludzie wynajęci przez rodziców. Sięgnęłam dłonią po klucze znajdujące się w tylnej kieszeni moich spodni, które po chwili pomogły mi wejść do środka lokalu. Kolejny zachwyt. Ściany pomieszczenia miały odcień limonkowego, a panele leżące na podłodze były jasno brązowe. Wzdłuż najdłużej ściany stało kilkanaście kremowych stolików z krzesłami, a w przeciwnym rogu znajdywała się scena, o której wcześniej wspominałam. W lewej stronie kawiarni znajdywała się lada oraz gabloty, w których można było wybrać sobie ciasta, lody, bądź torty. Za tym miejscem można było przejść do
zaplecza, gdzie będziemy trzymać zapasy. Tuż obok lady znajdywały się zakręcone schody, prowadzące na górę gdzie w weekendy wieczorami będą odbywać się bankiety. Nieźle się urządziłyśmy, to muszę przyznać.
– Pięknie! – usłyszałam uradowany głos mojej siostry, która stała teraz tuż obok mnie. Na widok i dźwięk jej podekscytowania zaśmiałam się pod nosem. Zawsze kiedy z czegoś się cieszyła przypominała małą dziewczynkę, która dostała balonika w wesołym miasteczku, albo Niall'a, który kupuje swoje ulubione żelki. Tak. Suzie zdecydowanie pasuje do blondyna. Czasami, aż przeraża mnie to jak bardzo. Fakt. Ja też nie raz słyszę z jej ust, że zachowuję się podobnie jak Harry, tylko, że ja jakoś tego nie zauważam. Może po prostu tak już jest? Ale mniejsza z tym.
          Całą rodziną wzięliśmy się za przygotowanie wnętrza. Mama z Suzie zabrały się za przetarcie stołów, a ja z tatą za postawienie na półki napoi oraz wstawieniem do gablot lodów i ciast. Z każdą sekundą kawiarnia zaczynała przybierać jeszcze większego charakteru i odpowiedniego klimatu.
– I jak wam się mieszka u chłopaków? – spytał ni stąd ni zowąd tata, stawiając ekspres na ladę. Kompletnie zapomniałam! Chłopcy poprosili nas byśmy wprowadziły się do ich domu i zaopiekowały się nim. Początkowo nie chciałyśmy się na to zgodzić, ale po licznych namowach, przyjęłyśmy tą propozycję.
– Trochę tam pusto bez nich, ale dajemy radę – odparłam, podając mu pudełka z wkładami do ekspresu.
– Macie zamiar tam zostać jak wrócą? – drążył dalej temat, przejmując ode mnie małe kartoniki.
– Do czego ty dążysz? – odpowiedziałam pytaniem na pytanie, co spowodowała głośne westchnięcie ojca.
– Razem z mamą nie możemy się przyzwyczaić, że nie ma was w domu – wytłumaczył smutno. Nie zrodziło to jednak u mnie współczucia, ale zdenerwowanie. A co my do cholery jasnej miałyśmy powiedzieć, kiedy przez kilka lat nas kompletnie olewali i musiałyśmy radzić sobie same? Wtedy jakoś zbytnio się nami nie przejmowali. Spokojnie, Lucy. Nie pora teraz na kłótnie. – próbowałam uspokoić się w myślach, zaciskając palce na szklanej butelce z sokiem, po chwili stawiając ją na półce.
– Musicie pogodzić się z tym, że dorastamy – powiedziałam, próbując zachować trzeźwy umysł. – Mamy już osiemnaście lat i teraz pora na to byśmy my poznały świat – dodałam.
– Masz rację – przyznał mi tata ze zrezygnowaniem, co wyszło nam wszystkim na rękę, bo jeszcze chwila, a mogłoby dojść do kłótni. Nie ma przecież po co sobie niszczyć tego pięknego dnia. Szczerze mówiąc właśnie w takich chwilach brakuje mi kędzierzawego, który każde moje zdenerwowanie zmieniał w namiętność jednocześnie poprawiając mi humor. Jeszcze tylko kilka dni i będę mogła wreszcie się wyżyć. Dobra. Zabrzmiało to dwuznacznie, ale nic na to nie poradzę, że ze Styles'em nie szczędzimy sobie uczuć.
          Wielkimi krokami zbliżała się godzina szesnasta, czyli godzina pierwszego otwarcia naszej kawiarni. Wyrobiliśmy się idealnie ze wszystkimi poprawkami, więc przekręciłam zamek odkluczając drzwi oraz przewracając kartkę informującą, że jest już otwarte. Ku mojemu zdziwieniu ludzie zaczęli się schodzić w zaskakującym tempie. Każdy z osobna od razu coś zamawiał. Najczęściej padało na latte macchiato oraz omlet z jabłkami i bitą śmietaną. Z głośników dobiegały dźwięki relaksacyjnych piosenek, przy których klienci mimowolnie się kołysali rozmawiając z osobami towarzyszącymi. Na prawdę miło mi się na nich wszystkich patrzyło. Nie spodziewałam się, że w tak krótkim czasie zejdzie się tutaj tylu mieszkańców Londynu. Nikt z mojej rodziny się nie spodziewał, gdyż co chwilę obdarowywaliśmy się niedowierzającymi i zachwyconymi spojrzeniami. W końcu przyszedł czas na wielką przemowę, którą zaczęła moja siostra, wchodząc razem ze mną na scenę.
– Na sam początek chciałabym wam wszystkim podziękować za tak wielką frekwencję. Na prawdę nie spodziewaliśmy się, że przyjdzie was aż tyle. Żeby nie zapomnieć chciałabym w imieniu moim i Lucy podziękować dwóm osobom dzięki, którym tutaj jesteśmy. Mamo, tato. Dziękujemy wam za to, że pomogliście nam zrealizować marzenie z dzieciństwa. Obiecujemy, że nie zmarnujemy tej szansy i godnie będziemy reprezentować nasze nazwisko – zaczęła Suzie nie kryjąc zachwytu, a następnie podając mi mikrofon.
– Co tu dużo mówić. Mamy nadzieję, że osoby, które teraz się zjawiły, będą zaglądać tu częściej. Oczywiście dołączam się do podziękowań mojej siostry oraz oficjalnie witam was w kawiarni Bailey! – zakończyłam, na co wszyscy zebrani zaczęli bić brawa. Jednak to nie było koniec przemówień, bo kiedy opuściłyśmy scenę - pojawił się na niej tata.
– Witam państwa. Ja również bardzo się cieszę, że przyszło tutaj aż tyle mieszkańców Londynu mimo, że to nie moja kawiarnia – powiedział, co wywołało nierówne śmiechy klientów, – Nie będę tutaj zanudzał. Chcę tylko powiedzieć, że razem z moją żoną mamy najlepsze córki na świecie i życzymy im powodzenia w poznawaniu świata – w tym momencie wymieniłam razem z nim znaczące spojrzenia. – A teraz żeby nie przedłużać. Przedstawiam wam zespół, który zagra specjalny koncert właśnie tutaj, który jest jednocześnie prezentem dla Lucy i Suzie – dokończył schodząc z podwyższenia. W tym samym czasie zgasły światła, a w tle zaczęła grać doskonale znana mi melodia.
– Czy nadal śpię, czy jestem rozbudzony? A może coś pomiędzy? Nie mogę uwierzyć, że tutaj jesteś i leżysz przy mnie. A może tylko śniłem, że byliśmy idealnie spleceni jak gałęzie na drzewie, czy pnącza winorośli? – znajomy głos wydobył z siebie pierwsze melodyjne dźwięki. Niestety na scenie dalej nikt się nie pojawiał, a wokół panowała ciemność.
– Wszystkie te dni, tygodnie i miesiące starałem się skraść pocałunek i wszystkie te bezsenne noce, sny na jawie próbowałem to zobrazować. Jestem na straconej pozycji, ale wreszcie znalazłem dziewczynę i nie wstydzę się powiedzieć o tym światu – kolejny głos, który wyraźnie różnił się od poprzedniego sprawił, że światła powoli zaczynały się zapalać. Nim zdążyłam w jakikolwiek sposób się rozejrzeć, poczułam jak ktoś obejmuje mnie od tyłu, śpiewając mi do ucha.
– Prawdziwie, bezrozumnie, głęboko. Jestem do granic możliwości, kompletnie zakochany. W jakiś sposób zburzyłaś moje granice. Więc kochanie, powiedz że zawsze będziesz w tym trwać. Prawdziwie, bezrozumnie, szalenie, głęboko zakochany w Tobie. Zakochany w Tobie – usłyszałam idealnie znany mi ochrypły głos, który za każdym razem przyprawiał mnie o dreszcze. Nie zdążyłam niestety znów zareagować, gdyż w pomieszczeniu znowu zapanował mrok.
– Chciałbym uchwycić ten moment w ramkę i pozostać w nim. Odtwarzałbym go na nowo, wciąż trzymając to wszystko przy życiu. Bo oto mamy bolesną prawdę, jeśli nie czujesz tego samego, moje serce będzie się rozpadało za każdym razem, gdy ktoś wypowie twoje imię – i kolejny bardzo znajomy głos. Czy możecie wreszcie zapalić te cholerne światło?
– Mam nadzieję, że nie uległem wypadkowi. Że nie wstaniesz i nie wyjdziesz. Nie znaczę dla ciebie zbyt wiele, ale dla mnie to uczucie jest wszystkim. Wszystkim – jeszcze jedne dźwięki o innej barwie, które znowu bardzo dobrze znałam. Co oni tutaj robią?!

          Poczułam niesamowitą ulgę, kiedy światła w pełni się zapaliły, a na scenie zobaczyłam piątkę ucieszonych wariatów, śpiewających razem refren piosenki. Skrzyżowałam ręce na piersiach kiwając głową z niedowierzaniem. Dlatego ten koncert był taką niespodzianką! Dlaczego się nie domyśliłam? Przecież w innym wypadku rodzice by nam powiedzieli kto to by był. Kątem oka zerknęłam na Suzie, która stała z zakrytą buzią wpatrując się w swojego ukochanego. Przeniosłam wzrok na chłopaków, kolejno ich wszystkich analizując, aż w końcu zatrzymałam się na moim ulubionym kędzierzawym skurwielu, który z łobuzerskim uśmieszkiem dokańczał ostatnie słowa piosenki nie odrywając ode mnie swoich zielonych tęczówek. Kiedy podkład się wyciszył wszyscy zaczęli bić brawa, a ja niczym zahipnotyzowana obijałam swoje dłonie o siebie nie mogąc przestać patrzeć na Harry'ego. Aż tak się stęskniłam?
– Wielkie brawa dla właścicielek kawiarni! – krzyknął do mikrofonu Louis, wskazując dłońmi na mnie i moją siostrę, co spowodowało, że wszystkie spojrzenia były skierowane na nas. Po raz kolejny pokiwałam głową z niedowierzaniem i nawet nie wiem kiedy chłopcy zeszli ze sceny witając się z nami. Pełną radość poczułam gdy znajdywałam się w ramionach mojego chłopaka, który złożył na moich ustach czuły, długi pocałunek, który bez zastanowienia odwzajemniłam.
– Jesteście niemożliwi – powiedziałam, opierając swoje czoło o jego, co wywołało u Styles'a szeroki uśmiech.
– Ja też tęskniłem – odparł, ponownie łącząc nasze usta w jedność.  

No i tym sposobem blog sweet-sounds-of-his-voice dobiegł końca..
Płaczę.. Nie, wróć! Beczę jak głupia! Ktoś mnie przytuli? :(

Nie będę się rozpisywać o tym, że ostatnimi czasy większość z was bardzo mnie zawiodła, bo w tej chwili nie wypada. Ponarzekam i zemszczę się na was kiedy będziecie się obijać w swoich opiniach na sick-truth. 

Podsumowując te kilka miesięcy spędzonych nad pisaniem tego bloga mogę mimo wszystko powiedzieć, że jestem z niego zadowolona. Jeśli miałabym wskazać ulubione trzy części opowiadania, bez zastanowienia wskażę rozdział dziewiąty z perspektywy Lucy, piętnasty z perspektywy Harry'ego oraz osiemnasty z perspektywy Niall'a. To są moim zdaniem najlepiej napisane przeze mnie części. 

A wam, który rozdział podobał się najbardziej? 

Muszę wam też podziękować za poświęcenie tych kilku minut na przeczytanie i komentowanie kolejno dodawanych części. Przyznam też, że mam swoją ulubioną trójkę komentatorek, które są ze mną od samego początku mojego blogowania. Nie będę ich wymieniać, gdyż nie chcę nikogo z was urazić. Dlatego też dziękuję całej sto czternastce za to, że byłyście ze mną przez ten czas, mimo, że większość z was nie zostawiała po sobie śladu. Kocham bardzo mocno was wszystkich! ♥

Zapraszam na mojego nowego bloga, na którym pojawił się już prolog!

sick-truth