23. "Powiedziałaś to."

z perspektywy Lucy

          Paryż. Stolica oraz największa aglomeracja Francji, nazywana powszechnie Miastem Zakochanych. Wielu ludzi, marzy o tym by zabrać tam swoją sympatię i wyznać jej miłość przy wieży Eiffla. Oklepane? Może i tak, ale to też jest na mojej liście rzeczy, które chciałabym żeby się wydarzyły. Nigdy jednak nie spodziewałabym się, że jeśli już się znajdę w tym mieście to będę siedziała pod jednym z najlepszych hoteli, paląc trzeciego z kolei papierosa i trzęsąc się z zimna oraz złości zarazem. Harry nawet od kąd zostaliśmy razem nie mówił mi tego co powinnam wiedzieć.. Ale może zacznę od początku.

        W Paryżu wylądowaliśmy około godziny szesnastej. Z lotniska pojechaliśmy od razu na obiad do Bistrotters – jednej z tutejszych najlepszych restauracji. Wszystko zapowiadało się tak romantyczne.. Zaczynając od miejsca, pogody, klimatu, spokoju oraz kończąc na jego czułych pocałunkach i słówkach. Przez te kilka godzin zachowywaliśmy się zupełnie jak nie my. Rozmowy między nami były poważniejsze, a gesty przepełnione delikatnością. Gdyby ktoś nas dłużej poobserwował i posłuchał, bez zastanowienia nazwałby nas "słodką, zakochaną w sobie parą". Sama tak właśnie to wszystko odczuwałam. Jednak nie przeszkadzało mi to. Wręcz przeciwnie. Byłam zadowolona, a jednocześnie i zszokowana tym, że Styles potrafi być taki romantyczny. Jak dotąd znałam go od innej strony. Fakt. Potrafił być czuły i wyrozumiały, ale tylko wtedy kiedy wiedział, że tego potrzebuję. Dzisiejszego dnia był taki cały czas, do momentu, kiedy w apartamencie, w hotelu Plaza Athenee, wychodziłam z łazienki i usłyszałam rozmowę Harry'ego z Zayn'em na skypie..

– Lucy już wie o zmianach w trasie? – usłyszałam głos mulata dochodzący z głośnika laptopa, a to, że wypowiedział moje imię jeszcze bardziej mnie zaciekawiło.

– Jeszcze nie – zaprzeczył kędzierzawy.

– Jeszcze nie?! – uniósł się Malik. -Stary miałeś miesiąc, by jej powiedzieć! Kiedy masz zamiar to zrobić?!

– Jutro – odparł krótko. – Nie chcę dzisiaj z nią się kłócić – dodał.

– Gdybyś powiedział jej od razu, miałbyś już to za sobą, Hazz – mruknął Zayn, a ja nie wytrzymałam. Zżerała mnie ciekawość, o czym ta dwójka rozmawiała. Bez zastanowienia otworzyłam szerzej drzwi od łazienki wychodząc z niej. Moim oczom ukazał się kędzierzawy siedzący na brzegu łóżka z laptopem, którego momentalnie zamknął gdy mnie zobaczył, uśmiechając się przy  tym nerwowo. 

– Jakie zmiany w trasie? – spytałam od razu, krzyżując ręce na piersiach.

– Podsłuchiwałaś? – odpowiedział pytaniem, na pytanie, wstając z materaca.

– Jakie zmiany w trasie? – zignorowałam jego wypowiedź, lekko unosząc głos.

– Lucy... – westchnął ciężko, podchodząc do mnie i kładąc mi dłonie na biodrach. -Nie rozmawiajmy o tym dzisiaj, proszę.-powiedział, chcąc mnie pocałować, ale lekko go odsunęłam.

– Albo porozmawiamy o tym teraz, albo spędzisz tego sylwestra sam – nie dawałam za wygraną. Harry wciągnął mocno powietrze nosem, chwilę później wypuszczając je ustami. Zsunął ręce z mojego ciała, spuszczając głowę w dół.

– Drugiego stycznia wyjeżdżam z chłopakami w trasę – wymamrotał, a we mnie aż się zagotowało. Postanowiłam jednak zachować spokój i wyciągnąć z niego coś więcej.

– Od kiedy to jest wiadome? – spytałam.

– Od miesiąca. – odparł, a ja pokiwałam głową z niedowierzaniem. Jak on mógł ukrywać przede mną coś takiego!?

– I cały ten czas ukrywałeś to przede mną? – warknęłam zirytowana. – Myślałam, że darzysz mnie większym szacunkiem, Harry. Myślałam, że mogę tobie zaufać. A ty najzwyczajniej w świecie, nie przestawałeś mnie okłamywać. Wiesz co? Pierdolę taki związek! – wykrzyczałam mu w twarz, po czym odwróciłam się na pięcie kierując się w stronę wyjścia z apartamentu, po drodze zgarniając buty i granatowy płaszczyk. 

Przez moją głowę przeleciało wspomnienie kłótni sprzed godziny z kędzierzawym. W dalszym ciągu byłam na niego wściekła. Nie rozumiem dlaczego mi wcześniej nie powiedział o zamianach w trasie. Jak ja mam mu teraz zaufać? Skąd mogę wiedzieć, że nie okłamuje mnie jeszcze w innych sprawach? Szczerze mówiąc to ja nawet nie wiem, czy on mnie kocha. Jak dotąd tylko mówił, że mu na mnie zależy. Ciekawe, czy te słowa były prawdziwe.. W co ja się wpakowałam?! Od początku wiedziałam, że z nim będą problemy, ale miałam nadzieję, że się ten idiota w końcu zmieni, do chuja! Fakt. Było dobrze przez ostatni miesiąc. Jednak musiało to oczywiście przeminąć. Nie wiem co mam robić. Gdybym była w Londynie, po prostu wróciłabym do domu, albo dołączyła do chłopaków, świętując z nimi sylwestra. Niestety tak się złożyło, że jestem w Paryżu. Nie znam tu ani okolicy, ani nie mam tu żadnych znajomych. Jedyne wyjście to wrócenie do apartamentu. Jednak wiem, co by się tam działo. Harry próbowałby się mi wytłumaczyć, a ja bym mu wykrzyczała w twarz wyzwiska jakie nasuną mi się na język. Już kiedyś w takiej sytuacji się znaleźliśmy. Pamiętam jak Styles znalazł mnie pijaną w łazience w domu chłopaków, opierającą się o zlew. Byłam wtedy na etapie przekonania samej siebie, że go nienawidzę, więc kiedy ten mnie dotknął zaczęłam na niego krzyczeć i bić go w klatkę piersiową. A jak to wszystko się skończyło? Pocałował mnie. Raz. Drugi. Aż w końcu się mu poddałam. Tak samo byłoby w tym przypadku. Dlatego nie chcę wracać na górę, bo już nawet nie dam rady przestawić się na nienawiść. Masz przejebane, Bailey! – krzyknął głos w mojej głowie, który zdecydowanie miał racje. Miłość to gówno i coraz częściej się o tym przekonuję.. 

          Po zawziętych przemyśleniach postanowiłam stawić czoło rozmowie, która prędzej czy później i tak mnie czeka. Zgasiłam papierosa, rzucając go za siebie, a następnie wstałam z ławki kierując się do środka hotelu. Weszłam do windy naciskając guzik z numerem pięć. Westchnęłam ciężko, przyglądając się swojemu odbiciu w lustrze. Miałam na sobie czarne rurki, beżowy sweter, karmelowe buty zimowe z futerkiem w środku i granatowy płaszczyk, który był rozpięty. Włosy miałam rozpuszczone i lekko pokręcone, a mój makijaż był bardziej wyraźny niż zazwyczaj. W małym pomieszczeniu rozległ się charakterystyczny dźwięk informujący, że znajduję się na odpowiednim piętrze. Kiedy drzwi się rozsunęły opuściłam windę i idąc przez długi korytarz szukałam apartamentu z numerem sto jedenastym. Nie śpieszyłam się, bo chciałam do końca zebrać myśli i odpowiednie argumenty. Kilka chwil później stałam już na przeciwko ciemnobrązowego prostokąta. Już chciałam nacisnąć klamkę,  ale wyprzedził mnie nikt inny tylko sam Styles. Unikając jego spojrzenia, wyminęłam go i weszłam do pokoju. 

– Martwiłem się o ciebie – usłyszałam za sobą jego drżący i lekko zachrypnięty głos. Prychnęłam pod nosem, odwracając się przodem do chłopaka.

– Jesteś tego pewien? Czy może chcesz wcisnąć mi kolejny kit? – spytałam ironicznie, krzyżując ręce na piersiach.

– Lucy, przepraszam... – zaczął robiąc powolne kroki w moją stronę.

– Powiedz mi, jak ja mam tobie w końcu zaufać?! Skąd mogę mieć pewność, że jeszcze o czymś mi nie powiedziałeś? Skąd mogę wiedzieć czy się mną nie bawisz, skoro cały czas mnie okłamujesz? – przerwałam mu, unosząc ton. Miałam zamiar kontynuować, ale tym razem to on wciął mi się w słowo.

– Daj mi się wreszcie wytłumaczyć! – zażądał prawie krzycząc. – Nie powiedziałem ci o trasie, bo wiedziałem, że nie będziesz chciała ze mną być! Wiedziałem, że zacznie się gadanina o tym, że to wszystko nie ma sensu, bo taka rozłąka będzie na prawdę trudna. Ja po prostu chciałem tobie pokazać się z tej lepszej strony, bo od dawna mi na tobie zależało, rozumiesz? – zaczął tłumaczyć na jednym tchu i zanim się obejrzałam nasze ciała dzieliło jakieś dziesięć centymetrów.

– Jaką mogę mieć pewność, że mówisz prawdę, Harry? – popatrzyłam prosto w jego zielone tęczówki, mrużąc przy tym swoje powieki. – O ile w ogóle masz tak na prawdę na imię – mruknęłam, pod nosem.

– Proszę cię, przestań – powiedział, ujmując moje policzki w obie dłonie, uniemożliwiając mi odwrócenie wzroku. – Kocham cię, Lucy – dodał, patrząc głęboko w moje oczy. – Kocham cię i chcę się tym pochwalić całemu światu – powtórzył, widząc wyraźne zdziwienie rysujące się na mojej twarzy. – Kocham cię, kocham cię, kocham.. – zaczął nawijać na jednym tchu, ale przerwałam mu, wpijając się w jego usta. Cała złość gdzieś nagle się rozpłynęła. Owinęłam ręce wokół szyi Styles'a, a ten swoje dłonie przeniósł na moje biodra, przyciągając mnie mocniej do siebie, włączając się w przepełniony czułością pocałunek. Te dwa słowa, które kilkakrotnie wypowiedział odbijały się niczym echo w mojej głowie. Doskonale wiedziałam, że teraz pora  na mnie, jednak najpierw wolałam się upewnić.

– Jesteś tego pewien? – spytałam, odrywając się od kędzierzawego, na co odpowiedział zdecydowanym skinięciem głową. – Od kiedy?

– Uświadomiłem to sobie jak spałaś ubrana w moją zimową kurtkę, wtulona we mnie w domku letniskowym, bo było ci strasznie zimno – odparł bez zastanowienia. – Pamiętam, że wtedy niesamowicie się o ciebie bałem – dodał, wzdrygając się lekko na wspomnienie tamtego wieczoru.

– Harry? – zwróciłam się do chłopaka,  który momentalnie obdarował mnie pytającym spojrzeniem. – Kocham cię – powiedziałam, a na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech.

– Powiedziałaś to – odgarnął kosmyk moich włosów za ucho.

– Ty zacząłeś – ogryzłam mu się, a Styles długo nie myśląc ponownie złączył nasze usta, tym razem w bardziej zachłannym pocałunku. Odwzajemniłam gest wplątując swoje palce w kręcone włosy szatyna. Czułam jak jego dłonie wodziły po całym moim ciele, aż w końcu obie zatrzymały się na moich udach podciągając je do góry. Spowodowało to, że moje nogi były zaplątane wokół bioder mojego chłopaka, który teraz mocno obejmował mnie w pasie. Zaczęliśmy się przemieszczać, co chwilę obijając się o ściany i meble, aż w końcu upadliśmy na łóżko w taki sposób, że Harry leżał na mnie. Dopiero teraz zorientowałam się, że płaszczyk, który niedawno miałam na sobie w tajemniczy sposób zniknął, a w obecnej chwili Styles pozbywał się mojego swetra. Nie pozostając mu dłużna wsunęłam dłonie pod t-shirt chłopaka sprawnym ruchem pozbywając się go. Kędzierzawego pobudziło to jeszcze bardziej do działania, gdyż oderwał się od moich ust, zaczynając całować moją szyję, dekolt, aż w końcu składając ostatni pocałunek na brzuchu, rozpiął guzik od moich spodni i zsunął je ze mnie, poprzednio pozbywając się butów. To samo zrobił też ze swoimi, po czym wrócił do moich ust, delikatnie przegryzając moją dolną wargę i w tym samym czasie próbując pozbyć się mojego stanika, który kilka sekund później znajdował się gdzieś na drugim końcu pokoju. To samo stało się też z moimi majtkami oraz jego bokserkami.

– Kochamy się w Paryżu? Jakie to romantyczne – zażartowałam, między pocałunkami.

– Co ta miłość robi z ludźmi – zaśmiał się, po czym zdecydowanym ruchem we mnie wszedł, przez co wbiłam paznokcie w jego plecy. Harry zaczął równomiernie się poruszać w górę i w dół, a z jego jak i z moich ust co chwilę wydobywały się ciche jęki. Przywarliśmy do swoich warg całując się bardzo namiętnie i zachłannie. Przez cały ten czas wodziłam palcami po jego nagim torsie i plecach. W pewnym momencie szatyn zwiększył tępo swoich ruchów, co spowodowało, że moje ciało wygięło się w delikatny łuk, a nasze oddechy stały się płytsze i głośniejsze. Kilka chwil później oboje górowaliśmy, wydając głośny jęk. Styles opadł na mnie bezwładnie, składając w kąciku moich ust delikatny pocałunek, a następnie położył się obok mnie, obejmując moje ciało swoim umięśnionym ramieniem. W tej samej chwili na podwórku rozległ się dźwięk strzelających fajerwerek. Już jest po dwunastej?!

– Szczęśliwego nowego roku, mała – wyszeptał mi do ucha kędzierzawy, a ja odchyliłam głowę tak, by móc na niego spojrzeć.

– Szczęśliwego nowego roku, Harry – powiedziałam, a ten pocałował mnie w czoło.

– Kocham cię, wiesz? – spytał, co wywołało uśmiech na mojej twarzy.

– Teraz już wiem – odparłam, wtulając się w jego tors. 

Czy ja mówiłam coś o tym, że ten dzień ułożył się nie tak jak powinien? Tak? W takim razie cofam to. Jest idealnie.

Przepraszam, przepraszam, przepraszam, że dopiero teraz dodaję rozdział, ale nie dość, że miałam jakąś blokadę to jeszcze brakowało mi kompletnie czasu. Od razu mówię, że rozdział nie wyszedł tak jak chciałam, ale już nie miałam pomysłów, co by w nim zmienić.

A pod tym rozdziałem apeluję o komentarze, które wyrażą coś więcej niż "świetnie, zapraszam do siebie". Bo czytając coś takiego mam wrażenie, że rozdział wcale nie został przeczytany przez taką osobę. Dacie radę?

Macie jakieś pytania do bohaterów lub do mnie  :)

blog, który ruszy zaraz po tym: 

sick truth