20. "Nie jesteście w Miami?"

z perspektywy Suzie

          Niesamowite jak ten czas szybko mija. Minęły już cztery dni od wybudzenia Lucy ze śpiączki i właśnie dzisiaj moja siostra wróciła do domu. Nie miałam jednak okazji z nią na spokojnie porozmawiać, gdyż na wejściu od razu oznajmiła, że idzie na kilkugodzinną randkę ze swoim łóżkiem. Tak. Moja siostra wraca do siebie, dzięki czemu wszystko staje się znów normalne. No o ile moim przyjaciołom mogę dać takie miano. Ale mniejsza z tym. Jutro już trzeci grudnia, czyli mija dokładnie siedemnaście lat od narodzin mojej przyjaciółki. Z tej okazji razem z chłopakami planujemy urządzić przyjęcie niespodziankę, albo jak to określił Louis - melanż niespodziankę. Jest tylko jeden problem. Ktoś musi zająć czymś Lu do godziny osiemnastej, a chyba nie muszę mówić kto się o to kłóci. Jeśli chodzi o mnie to wolałabym, żeby to Harry ją gdzieś zabrał, bo jeśli zostanie w domu to zaraz zacznie coś odwalać z Tomlinson'em i nic nie zdążymy przyszykować. Właściwie najlepiej byłoby się pozbyć właśnie Lou, ale znając go i moją siostrę przyszliby do domu chłopaków ledwie kontaktując przez ilość wypitego alkoholu. Także odpada. Z drugiej strony, gdyby to Zayn zabrał gdzieś Lucy to Styles zapewne więcej by zepsuł niż zrobił coś pożytecznego. I tak źle, i tak niedobrze.. Padła jeszcze propozycja, by oboje gdzieś zabrali swoją sympatię, ale od razu temu zaprzeczyłam, bo jestem na sto procent pewna, że zarówno chłopacy jak i Lu nie byliby z tego zadowoleni. Zobaczymy. Dzisiaj mają mi dać ostateczną decyzję. 

          Wracając do szybko mijającego czasu.. To już cztery dni od kąd przeżyłam swój pierwszy raz. Co więcej. Pierwszy raz, który miał miejsce w lesie, na tylnych siedzeniach samochodu mojego chłopaka. Jak to zmieniło moje życie? Teraz moje uczucia względem Niall'a zostały potwierdzone. W dodatku coraz częściej słyszę z jego ust te dwa słowa, które tak wiele dla mnie znaczą. To cudowne wiedzieć, że druga osoba odwzajemnia moje uczucia. Dzięki niemu jestem szczęśliwa i chce mi się wstawać codziennie rano. To wszystko dla niego. Czy pierwszy seks z blondynem zmienił coś w naszym związku? Zdecydowanie tak. Oboje jesteśmy pewniejsi w okazywaniu swoich uczuć względem siebie. Nie czujemy przy sobie wstydu lub jakiegokolwiek skrępowania. Po prostu jeszcze bardziej cieszymy się sobą. Jesteśmy szczęśliwi...

         Moje przemyślenia przerwał mi dzwonek do drzwi. Westchnęłam ciężko wstając z kanapy, znajdującej się w salonie, a następnie skierowałam się w stronę przedpokoju. Po drodze napotkałam wiszące lustro, w którym się przeglądnęłam. Obecnie byłam ubrana w szare luźne dresy, czarną bokserkę i długi sweter na guziki w kolorze spodni. Poprawiłam swoje długie blond włosy palcami zaczesując je na bok. Odruchowo posłałam uśmiech do swojego odbicia, po czym wróciłam do poprzedniej czynności. Parę sekund później otwierałam już stalowe, białe drzwi. W progu zastałam nikogo innego, tylko Niall'a, który na mój widok uśmiechnął się szeroko. Zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć chłopak trzymał mnie już w swoich ramionach, składając na moich ustał delikatny pocałunek, który oczywiście odwzajemniłam.

– Mam dla ciebie kilka nowych informacji, kochanie – powiedział wesoło, gdy się od siebie oderwaliśmy.

– Mam się bać? – spytałam, wpuszczając blondyna do środka. Nie uzyskałam odpowiedzi. Horan tylko uśmiechnął się tajemniczo w moim kierunku, po czym zabrał się za zdejmowanie butów i kurtki. Kiedy już wykonał te czynności poszliśmy do salonu gdzie zasiedliśmy na beżowej rogówce. – No powiedz mi wreszcie! – pogoniłam chłopaka, który z radością przyglądał się dla mnie.

– Rozmawiałem z Paul'em – wyznał, a ja lekko rozszerzając oczy wpatrywałam się w chłopaka. -Przeprosił mnie za swoje zachowanie – dodał po chwili, a ja z niecierpliwością czekałam, aż mi opowie co się działo ze szczegółami. -Powiedział też, że nie może stać na naszej drodze i poprosił bym wrócił do zespołu.

– Zgodziłeś się? – popatrzyłam na niego, podnosząc jedną brew do góry.

– Nie – odparł obojętnie, wzruszając ramionami.

– Co?! – podniosłam głos. – Niall przecież ty nie wytrzymasz bez śpiewania!

– No wiem. Wkręcam cię – powiedział, po czym prychnął głośnym śmiechem.

– Nie żyjesz, Horan – mruknęłam, po czym rzuciłam się na chłopaka lekko okładając jego klatkę piersiową pięściami. Blondyn tak rechotał, że nie był w stanie nawet się bronić. Zmęczona "biciem" jego torsu, sama zaczęłam się śmiać.

– Ale miałaś minę – wydukał, a ja zatkałam mu usta dłonią.

– Poniesiesz za to odpowiednie konsekwencje, kochanie – powiedziałam, a chłopak nic sobie z tego nie robiąc owinął ręce wokół mojej tali. Mimo zakrytych warg wiedziałam, że wyginają się one w uśmiech. Rozpoznałam to po wesołych iskierkach w jego oczach. Zrezygnowana reakcją chłopaka zabrałam swoją dłoń, po czym wstałam z jego kolan chcąc usiąść na kanapie. Nie było mi to jednak dane, bo Niall chwycił mnie za nadgarstek z powrotem ciągnąc mnie w swoją stronę. Już nachylał się by mnie pocałować, ale ja celowo zaczęłam odchylać się do tyłu. Nie przyniosło to jednak skutku jakiego chciałam, bo blondyn nie rezygnował ze swoich planów co spowodowało, że upadłam plecami na kanapę, a ten centralnie na mnie.

– Mówiłaś coś o konsekwencjach? – spytał ze zwycięskim uśmieszkiem.

– Idiota – przewróciłam teatralnie oczami.

– Ja też ciebie kocham – zachichotał, po czym przywarł swoimi wargami do moich, składając na nich kilka pojedynczych pocałunków. Aby zrobić mu na złość leżałam bez ruchu, nie odwzajemniając żadnego z nich. Uległo to jednak zmianie kiedy ten czuły gest stał się ciągły i czuły. Wymiękłam. Nic nie poradzę, że ten szalony farbowany blondyn potrafi swoim jednym dotykiem wywołać tysiące przyjemnych dreszczy przeszywających całe moje ciało. Nie wspominając już o całowaniu.. Owinęłam ręce wokół jego szyi, jednocześnie dając mu sygnał mojego ugięcia. Oj Suzie, Suzie.. Ale jesteś słaba..

        Chwila okazywanej sobie czułości jednak nie trwała długo, gdyż po salonie rozległo się głośne chrząknięcie, przez które jak oparzeni odskoczyliśmy od siebie. Rozejrzałam się po pomieszczeniu. Ku mojemu zdziwieniu zobaczyłam rodziców.

– Mamo? Tato? Nie jesteście w Miami? – spytałam zmieszana.

– Wróciliśmy wcześniej – odparła moja rodzicielka.

– I zostajemy aż do twoich urodzin! – dodał ojciec, z udawanym entuzjazmem. Świetnie. Teraz będą udawać wzorowych rodziców?

Niall wstał z kanapy witając się poprzez podanie ręki z moim ojcem oraz całując wierzch dłoni mojej matki.

– Czyli macie zamiar spędzić z nami święta? Nieźle – powiedziałam kiwając z niedowierzaniem głową.

– Jak się czuje Lucy? – spytała kobieta ignorując moją uwagę. Taa, bo cię to interesuje.

– Jest już w domu. Śpi – wyjaśniłam, krzyżując ręce na piersi.

– Muszę z nią porozmawiać jak się obudzi – westchnęła matka, a ja mimowolnie prychnęłam śmiechem przez co zostałam obdarzona pytającym spojrzeniem. – Jakiś problem?

– Serio myślisz, że po tym co zrobiłaś Lu zamieni z tobą choć jedno zdanie? – spytałam drwiąco.

– Będzie musiała. Jestem jej mamą – powiedziała, przybierając oczywisty ton, a ja mocno zacisnęłam wargi, by nie wybuchnąć śmiechem prosto w jej twarz. Jeśli ta kobieta myśli, że konwersacja z moją siostrą przyjdzie jej bez żadnych problemów, to nawet nie wie jak bardzo się myli. 

– Powodzenia – mruknęłam pod nosem. – Chodź Niall. Idziemy na górę – skierowałam się do swojego chłopaka, chwytając go za rękę i ciągnąc go w stronę schodów. Nagły powrót rodziców nie wzbudził we mnie żadnego podziwu. Znając ich, coś kryje się za tym, że chcą spędzić z nami święta i nasze urodziny. Nie zdziwię się jak myślą, że w ten sposób zatrzymają nas w domu po ukończeniu pełnoletności. Co to to nie. Już w styczniu kończę osiemnaście lat i razem z Lu wyprowadzamy się z tego wariatkowa.. 

Zanim się obejrzałam razem z Niall'em siedzieliśmy już w moim pokoju na łóżku. Westchnęłam ciężko, opierając głowę o ramię chłopaka.

– Czyli spędzasz święta w domu? – przerwał ciszę, oplątując moje ciało swoją umięśnioną ręką.

– Na to wygląda – odparłam zrezygnowana.

– Szkoda. Myślałem, że zabiorę cię ze sobą do Irlandii – tym razem to on westchnął, a ja odchyliłam głowę tak, by na niego spojrzeć.

– Chciałeś mnie zabrać ze sobą na święta do rodziny? – spytałam, a chłopak skinął głową kilkakrotnie.

– To była jedna z moich dzisiejszych wiadomości – wyznał, głaszcząc kciukiem mój policzek.-Trudno. Polecisz ze mną za rok.-uśmiechnął się lekko, a ja z powrotem wtuliłam się w jego ramię. Niall chciał przedstawić mnie swojej rodzinie, w dodatku spędzić razem ze mną święta. Że też moi rodzicie akurat teraz musieli sobie o nas przypomnieć.. Wreszcie kiedy wszystko zaczyna się układać, oni wracają jakby nigdy nic do domu, oświadczając nam, że zostają aż do stycznia. Super. Tylko jakoś nie chce mi się wierzyć, że po tym jak matka uderzyła Lucy w twarz, moja siostra będzie chciała z nimi przebywać w jednym pomieszczeniu. Ba, nie zdziwię się jak ona też dostanie propozycję od Harry'ego albo Zayn'a na spędzenie świąt w ich rodzinnych miasteczkach. A jeśli ona wyjedzie - to i ja. Nie mam zamiaru zostać sama z matką i ojcem na święta...

– Ale w sylwestra tak łatwo się mnie nie pozbędziesz – wyrwał mnie z przemyśleń szept Horan'a, który po wypowiedzeniu zdania pocałował mnie w czoło.

– Nie mam takiego zamiaru – odparłam, a na moich ustach mimowolnie pojawił się szeroki uśmiech. 

Nagle po pokoju rozległ się charakterystyczny dźwięk dobiegający z telefonu mojego chłopaka, oznaczający wiadomość. Blondyn wyciągnął z kieszeni iPhona, zabierając się za czytanie sms'a. Kilka sekund później westchnął ciężko, z powrotem zablokowując ekran komórki. 

– Zgadnij kto wygrał konkurs na jutrzejsze zabawianie Lucy – odezwał się wreszcie.

– Styles? – spytałam, po chwili zastanowienia, a Horan zaśmiał się pod nosem.

– Po zawziętych rozmowach stwierdzili, że jeśli paparazzi zobaczą Lu w towarzystwie kogoś innego to wzbudzi to niepotrzebne plotki.

– I dojście do tego zajęło im prawie cztery dni... – prychnęłam śmiechem, a Niall mi zawtórował.

– Wpadli już na to wcześniej, ale wiesz jacy oni są. Lubią robić problem z niczego – wyznał, a ja pokiwałam głową z niedowierzaniem. 

W tym miał zdecydowanie rację. Jeśli chodzi o moją siostrę to ta dwójka potrafi kłócić się bez końca. Z drugiej strony dobrze, że chociaż ta sprawa jest już jasna. Teraz zostało tylko opuścić jutro dom tak, by rodzice nie zauważyli. Czemu? Bo nie zdziwię się jak wpadną na pomysł, żeby jutrzejsze urodziny Lucy spędzić w rodzinnym gronie. Haha! Dobre.

Cześć kochane moje :) 

Dzisiaj miało nie być rozdziału, gdyż znowu jestem bez laptopa, ale udało mi się go odtworzyć pisząc go na nowo na komputerze taty. Średnio jestem z niego zadowolona, ale opinię zostawiam wam.

Zapraszam do zapoznania się z bohaterami i fabułą na moim nowym blogu, który ruszy wraz z zakończeniem tego:

sick-truth

Przypominam, że możecie zadawać pytania bohaterom i dla mnie :)