15. "Nigdzie się nie wybieram."

WAŻNA INFORMACJA POD ROZDZIAŁEM!

z perspektywy Harrego

          Zebranie z Paulem. To już chyba dziesiąte w tym tygodniu. A za każdym razem to samo, czyli wymyślanie sposobów na to, by o naszym zespole więcej mówiono. Szczerze to mam już tego wszystkiego dosyć. Wolę zdobywać fanów za pomocą naszej muzyki, a nie za pomocą kłamstw. W dodatku pomysły managera były coraz bardziej szalone, a wszystko zaczęło się od rozstania Nialla z Suzie.  Od tamtej pory w domu panuje napięta atmosfera, bo blondyn ma częste napady wściekłości, albo ni stąd ni zowąd użala się nad sobą. W dodatku sam mam na pieńku z Zaynem, który walczy o względy Lucy. Wkurwia mnie to, bo Malik wiedział od samego początku o moich uczuciach do młodszej siostry Bailey. Tak wiem, że zachowałem się jak tchórz po tamtej nocy, zostawiając ją w takiej sytuacji, ale na prawdę nie miałem wyboru. Wszystko to przez ten pierdolony kontrakt, który podpisałem kilka miesięcy temu. Zobowiązywał mnie do tego, bym nie wiązał się z nikim, aż do zakończenia trasy koncertowej w dwutysięcznym trzynastym roku, a najgorsze było to, że nikt nie mógł się o nim dowiedzieć. Jednak pożądanie ciała Lu okazało się silniejsze ode mnie, a rano mimo, że nie chciałem musiałem jej wcisnąć jakieś kłamstwo, za które zarobiłem po twarzy. Nikt nie wyobraża sobie mojej złości, kiedy Paul zerwał tą umowę. Nie mógł kurwa zrobić tego dwa tygodnie wcześniej? Wtedy kto wie, może Lucy nie byłaby tylko moją udawaną dziewczyną.. Może wtedy udałoby mi się sprawić, by otworzyła się przede mną.

– A co powiecie na zmianę image'u? – wyrwało mnie z przemyśleń pytanie managera. Rozejrzałem się po salonie. Na twarzach chłopaków rysowało się niezadowolenie kolejnym pomysłem.

– Ja bym najchętniej oderwał się od tego wszystkiego – powiedział Louis. – Co powiecie na tydzień odpoczynku w naszym domku letniskowym?

– Nie czas na urlop – pokiwał przecząco głową Paul.

– A ja myślę, że to dobry pomysł – wtrącił Liam. – Wszyscy jesteśmy zmęczeni ostatnim miesiącem ciągłej pracy. Daj nam trochę odetchnąć – po wypowiedzeniu tych słów nastała cisza, a my całą piątką obserwowaliśmy mężczyznę, który zapewne rozważał w głowie wszystkie za i przeciw.

– Ale tylko tydzień – odezwał się wreszcie, na co skinęliśmy głową. – No dobra. Jak chcecie zabierzcie ze sobą Lucy i Suzie – dodał i w tym samym momencie mój iPhone wydał charakterystyczny dźwięk oznaczający, że ktoś do mnie dzwoni. Wyciągnąłem telefon z cieszeni zerkając na ekranik. Dziwne... To Suzie...

– Tak? – odezwałem się odbierając.

– Harry, jest u was Lucy? – spytała, a ja na sam dźwięk imienia "mojej dziewczyny" uśmiechnąłem się pod nosem.

– Nie – odpowiedziałem. – A coś się stało?

– Nie wróciła na noc do domu, bo pokłóciła się z matką. Nie odbiera też telefonu. Martwię się o nią – wytłumaczyła mi łamiącym się głosem.

– Zaraz wsiądę w samochód i rozejrzę się po okolicy jakby coś się działo jesteśmy w kontakcie – powiedziałem, zrywając się z fotela.

– Dzięki – usłyszałem, po czym się rozłączyła. Wzrok obecnych w salonie był teraz skierowany na mnie. W tym momencie walczyłem z myślami. Nie wiedziałem, czy mówić im prawdę, czy wcisnąć jakiś kit. Z jednej strony mogliby nam pomóc, a z drugiej to ja chciałbym ją znaleźć. Jednak w tym momencie ważniejsze jest bezpieczeństwo brązowowłosej.

– Lucy od wczorajszego wieczora nie wróciła do domu – wytłumaczyłem. – Jadę jej poszukać. 

– Ja też pojadę – zaoferował się oczywiście nikt inny tylko Zayn.

– Dam sobie radę – mruknąłem, odwracając się na pięcie i kierując się do wyjścia z domu. Po drodze zgarnąłem kurtkę z wieszaka narzucając ją na siebie. Kilka chwil później z piskiem opon ruszyłem już z podjazdu. Na sam początek postanowiłem kilka razy okrążyć dzielnicę, w której mieszka. Niestety mimo chęci i prawie dwugodzinnej przejażdżce nigdzie nie było nawet śladu Lucy. Następnym celem były kluby, w których bawiliśmy się kilka razy. Przeszedłem w nich wszystkie zakamarki, jednak tam też nie odnalazłem zguby. Przez cały czas zastanawiałem się gdzie jeszcze mogę jej szukać i dopiero teraz przypomniało mi się jak kilka dni temu przez przypadek wyznała mi, że kiedy potrzebuje coś przemyśleć potrafi godzinami przesiadywać przy grobie Matt'a i Tom'a. Ale masz zapłon Styles!-skarciłem siebie w myślach, tym razem jadąc w stronę cmentarza, który znajdował się na obrzeżach Londynu. Miałem nadzieję, że znajdę tam "moją dziewczynę", bo jeśli nie to chyba wyjdę z siebie.
          Kiedy zajechałem na parking szybkim krokiem opuściłem samochód i skierowałem się w stronę wyznaczonego miejsca. Przez to, że dochodziła już godzina dwudziesta druga musiałem mocno wytężyć wzrok, by cokolwiek zauważyć w ciemności. Co prawda pomagały mi w tym świecące się latarnie oraz duże ilości zniczy, ale to i tak nie było takie proste. Poczułem ogromną ulgę, gdy dotarłem do celu, a Lucy siedziała skulona na metalowej ławeczce przy grobie. Szybkim krokiem podszedłem w stronę dziewczyny, a kiedy znajdywałem się możliwie blisko dotknąłem dłonią jej ramienia, co spowodowało, że wystraszona zeskoczyła z ławki gwałtownie się odwracając.

– Popierdoliło cię?! – wrzasnęła, kiedy zorientowała się, że to ja.

– Przepraszam, nie chciałem cię wystraszyć – powiedziałem, podnosząc obronnie ręce do góry.

– Czego chcesz? – syknęła.

– Suzie poprosiła mnie o pomoc w odszukaniu cię. Martwiła się o ciebie – wytłumaczyłem, robiąc kilka kroków w jej stronę. – Ja też się martwiłem... – dodałem po chwili.

– Jak widać niepotrzebnie – mruknęła obojętnie.

– Niepotrzebnie? Dziewczyno jest  zero stopni, a ty siedzisz na cmentarzu w cienkim swetrze! – pokazałem ręką na jej ubiór, następnie ściągnąłem z siebie kurtkę i narzuciłem ją na jej ramiona. Lucy próbowała mnie odepchnąć jednak okazałem się silniejszy. Przypadkowo nasze dłonie się zetknęły, a ja poczułem jej przeraźliwie zimną skórę.

– Nie potrzebuję twojej kurtki – powiedziała chowając dłonie w rękawy od swetra.

– A ja nie pozwolę byś tutaj zamarzła – ogryzłem jej się. Lu popatrzyła na mnie z wyrzutem, a światło latarni oświetliło jej twarz. Dopiero teraz zauważyłem, że prawy policzek jest siny, a oko lekko podpuchnięte. Odruchowo ująłem dłonią jej podbródek przyglądając się dokładniej sińcowi, co spowodowało ciche syknięcie dziewczyny. – Co ci się stało? – spytałem.

– Nie twój interes – spuściła głowę w dół.

– Lucy... – położyłem jej rękę na ramieniu, a ta z powrotem na mnie spojrzała. Zauważyłem, że na jej twarzy rysuje się wyraźny grymas, a jej oczy są zaszklone. Widok brązowowłosej w takim stanie zaniepokoił mnie. 

– Chcesz wiedzieć? To proszę bardzo! Moja własna matka uderzyła mnie w twarz! Zadowolony?! – wybuchnęła, a po jej policzkach zaczęły spływać łzy - jedna po drugiej. Wiedziałem, że jej kolejnym ruchem będzie uderzenie mnie z pięści w klatkę piersiową i wykrzyczenie mi prosto w twarz jaki ze mnie skurwiel, bo robiła już tak kilkakrotnie. Jednak kiedy wykonywała zamach złapałem ją za oba nadgarstki. Dziewczyna po raz kolejny spojrzała na mnie z wyrzutem, ale po chwili jej wyraz twarzy złagodniał, jednocześnie sprawiając wrażenie bezbronnej. To był na prawdę niecodzienny widok. Nie czekając już dłużej przyciągnąłem ją do siebie mocno przy tym przytulając. Nawet się nie wyrywała. Nie miała na to siły. Po prostu zwyczajnie wtuliła twarz w moją bordową bluzę głośno szlochając. Jej słowa mnie zszokowały. Nigdy nie spodziewałbym się, że pani Bailey będzie do tego zdolna. Zawsze sprawiała wrażenie miłej i ciepłej kobiety. Jak widać pozory mylą...

          Muszę przyznać, że widok Lucy w takim stanie strasznie mnie przerażał. Na co dzień jest zawsze zimna i oschła, a w tym momencie wydaje się taka krucha. Czułem jak jej ciało drży ze zmarznięcia, więc bez słowa obejmując ją jedną ręką zacząłem prowadzić ją w stronę samochodu. Dziewczyna odkleiła twarz od mojej bluzy, a ja jeszcze bardziej przyciągnąłem ją do siebie. Podczas drogi do auta poinformowałem Suzie i chłopaków o odnalezieniu zguby. Lu nie chciała jednak z nikim rozmawiać, ani jechać do swojego bądź mojego i chłopaków domu, co nie ukrywam wcale mi nie przeszkadzało. Wreszcie mam okazję przekonać ją do swojej osoby i udowodnić, że wcale nie jestem takim draniem jak jej się wydaje. Zero całowania, zero miziania, zero seksu. Pokażę Lucy, że Harry Styles potrafi myśleć nie tylko dolną partią ciała. Miałem zamiar pojechać do domku letniskowego, gdzie panuje cisza i spokój. Gdy znajdywaliśmy się już w samochodzie pierwsze co zrobiłem to włączyłem ogrzewanie w całym aucie włącznie z siedzeniami. Lucy siedziała skulona na miejscu pasażera z zamkniętymi oczami.  Nachyliłem się nad nią zapinając dla niej pasy, a następnie ruszyłem w stronę domku. Co chwilę zerkałem na szatynkę, która najwidoczniej zasnęła, bo na jej twarzy pierwszy raz tego wieczoru rysował się spokój. Moja duża kurtka, którą miała na sobie powodowała, że wyglądała na jeszcze mniejszą i chudszą niż jest. Uśmiechnąłem się na ten widok pod nosem, skupiając się na drodze. Po około piętnastu minutach znajdowaliśmy się na miejscu. Nie chciałem budzić Lu, więc wychodząc z samochodu wziąłem ją na ręce. Jedną ręką odkluczyłem drzwi, po chwili wchodząc do środka. Zaniosłem dziewczynę do sypialni, w której zawsze spałem kładąc ją na łóżku i przykrywając kołdrą. Normalnie położyłbym się obok Lucy, jednak dobrze wiem do czego doszło podczas naszego ostatniego spania razem. Więc mimo wielkiej chęci trzymania szatynki w swoich ramionach pocałowałem ją tylko delikatnie w czoło, a następnie opuściłem pokój, kierując się do salonu. Rozłożyłem i posłałem sobie kanapę włączając telewizor i zasiadając wygodnie na pościeli. Jak na złość nic ciekawego nie było oprócz głupich telenoweli, programów plotkarskich i filmów, które widziałem już kilkanaście razy. W dodatku moje myśli cały czas ciągnęło w stronę szatynki. Nikt nie wyobraża sobie tego jak bardzo jej osoba mnie pociąga. Od samego początku chciałem być przy niej, jednak ona za każdym razem mnie odrzuca. Jedynie gdy jest pijana rozmawia ze mną, a właściwie to wyzywa mnie od najgorszych. Dziwne jest to, że dzisiaj mimo mojej opieki nie bluzgała na mnie, a nie wyczułem od niej przecież ani krzty alkoholu. Może była zbyt zmęczona i zmarznięta? Może, gdy się zregeneruje wszystko wróci do normalności? Co prawda nie chcę znowu na każdym kroku się z nią kłócić, ale to jest właśnie cała Lucy Bailey. Od początku naszej znajomości wiem, że jest wulgarna, nie obchodzi jej zdanie innych i przede wszystkim jest szczera do bólu. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że przez kontrakt jest zmuszona kłamać, że coś do mnie czuje. A może nie? Może tylko zgrywa taką niedostępną? Może te wszystkie publiczne pocałunki "na pokaz" też coś dla niej znaczą?

– Harry... – usłyszałem za sobą dobrze mi znany głos, na który od razu się odwróciłem. W progu stała Lucy dalej ubrana w moją kurtkę oraz owinięta w kołdrę. Zerwałem się z kanapy podchodząc do dziewczyny. Z daleka było widać, że jej oczy są zaszklone. – Strasznie mi zimno – dodała prawie że niesłyszalnie, a ja odruchowo dotknąłem dłonią jej czoła. Była rozpalona.

– Nic dziwnego. Masz temperaturę – stwierdziłem. -Idź połóż się na kanapę, a ja poszukam jakiś leków – zaleciłem. Brązowowłosa wykonała moje polecenie, a ja zabrałem się za przeszukiwanie apteczki w kuchni. Kiedy znalazłem odpowiednie leki skierowałem się z powrotem do salonu biorąc po drodze butelkę z wodą. Lu leżała zwinięta w kłębek. Usiadłem obok niej, pomogłem jej usiąść, a następnie dałem jej proszki, które od razu zażyła. Następnie położyłem ją przykrywając jej ciało dwoma kołdrami. Z daleka można było dostrzec jak cała się trzęsie. Dziewczyna otworzyła oczy i spojrzała na mnie słabo. Odruchowo uśmiechnąłem się do niej, palcami zgarniając włosy z jej twarzy. Gdy moja dłoń znajdowała się na policzku Lucy, ta wtuliła się w nią, a następnie przykryła ją swoją dłonią.

– Ciepłe – wydukała uśmiechając się przy tym blado.

– Chcesz bym się do ciebie położył? – spytałem, głośno przełykając ślinę. Lu tylko mruknęła coś w stylu "mhm", a ja długo nie czekając zająłem miejsce obok szatynki, przytulając ją do siebie. Dziewczyna przywarła do mojego ciała, chowając ręce w dużej kieszeni od mojej bluzy. Drgawki, które jej towarzyszyły przechodziły teraz również przeze mnie. – Co by było gdym ciebie nie znalazł? – szepnąłem jej do ucha, właściwie to nawet nie oczekując jakiejkolwiek odpowiedzi.

– Zamarzłabym – odezwała się zachrypniętym głosem.

– A ja bez ciebie bym zwariował – podsumowałem. Jej ciało po raz kolejny zadrżało, a z jej ust wydobył się cichy jęk. Instynktownie przytuliłem ją mocniej do siebie. – Spokojnie. Spróbuj zasnąć.

– Zostaniesz tu? – szepnęła cicho.

– Nigdzie się nie wybieram – powiedziałem, składając na jej czole delikatny pocałunek. – Dobranoc mała – dodałem, a Lucy przysunęła się jeszcze bliżej mnie. O ile było to jeszcze możliwe.
          Jedno jest pewne, że kiedy teraz mam ją w swoich ramionach nic inne się nie liczy. W dodatku właśnie w tej chwili zrozumiałem, że moje uczucia do Lucy nie są zwykłym zauroczeniem. Zakochałem się w niej. Teraz jestem już tego pewny.

WAŻNA INFORMACJA: Ogólnie chodzi o to, że od następnego rozdziału przestaję wam spamować na blogach, jeśli chodzi o informowanie o kolejnych częściach tego opowiadania. Jest coś takiego jak obserwowani i to właśnie służy do śledzenia różnych blogów. Nie zrozumcie mnie źle, ale po prostu wklejanie tej samej informacji na sporej grupie blogów jest strasznie czasochłonne.

Dodam jeszcze tylko tyle, że jak wcześniejszy rozdział mi się nie podobał to teraz ten wręcz przeciwnie. Początkowo miał być z perspektywy Lucy, a potem dopiero z perspektywy Harrego, ale stwierdziłam, że jednak będzie na odwrót. Oczywiście nie myślcie sobie, że teraz zacznie się sielanka. O nie nie nie! Za szybko wtedy skończyłabym te opowiadanie. Planuję napisać jeszcze jakieś dziesięć rozdziałów, także spokojnie :)

Pamiętajcie, że możecie zadawać pytania bohaterom i mi.