13. "Nie dotykaj mnie."

z perspektywy Lucy

         Czy ja narzekałam kiedykolwiek na swoje życie? Nie. Mimo, że kiedyś byłam grubaską z krzywymi zębami, a rodzice olewali mnie i Suzie byłam szczęśliwa. W liceum zdążyłam wyrobić sobie opinię zimnej i szczerej do bólu suki. A teraz? Muszę kłamać, że jestem niesamowicie zakochana w Harry'm. Minęły zaledwie cztery dni, a wszędzie pełno o moim "związku" ze Styles'em. A to wszystko przez moich kochanych rodziców, którzy mają gdzieś moje zdanie i podpisali za mnie tą pierdoloną umowę, w której jestem zobowiązana chodzić z tym skurwielem do dnia dwudziestego szóstego stycznia dwutysięcznego trzynastego roku. W przeciwnym razie będę musiała zapłacić grzywnę o wysokości miliona zielonych. Niezłe gówno, no nie? 

– Kochanie, uśmiechnij się. Przecież jesteś szczęśliwa – z przemyśleń wyrwał mnie głos "mojego chłopaka", który wypowiadając te słowa nachylił się nad moim uchem.

– Jeszcze raz mnie tak nazwiesz, a urwę ci jaja – odgryzłam się kędzierzawemu, wyginając usta w sztuczny uśmiech. Flesze aparatów były wszędzie. Paparazzi za zrobienie nam choć jednego zdjęcia zdobywali mnóstwo kasy. Niestety każde wyjście gdziekolwiek naszej dwójki działało na nich jak magnez. Nawet głupie zakupy w TESCO przed imprezą u chłopaków, były wystarczająco atrakcyjnym tematem do gazety. Pośpiesznie wrzuciliśmy siatki do bagażnika czarnego BMW Harry'ego, chwilę potem wyjeżdżając z parkingu supermarketu.

– Zapnij pasy – mruknął szatyn, nie odrywając wzroku od drogi.

– Słucham? – spytałam podirytowana.

– Bezpieczeństwo. Takie coś może w razie wypadku uratować ci życie – wytłumaczył na jednym tchu.

– Wszystko jest lepsze od spędzania czasu z tobą – syknęłam, krzyżując ręce na piersiach.

– Lucy... Wiem, że wtedy postąpiłem źle, ale nie miałem...

– Daj sobie spokój – przerwałam mu. – Nie wymyślaj wymówek skoro nie potrafisz ich wytłumaczyć, Styles – powiedziałam przez zęby, wlepiając wzrok w okno. Na moje szczęście Harry zacichł. To dobrze, bo nie miałam ochoty choć w najmniejszym stopniu z nim rozmawiać. Za bardzo zabolało mnie jego poprzednie zachowanie. Tak, tak przyznaję się. Jego słowa po wspólnie spędzonej nocy dalej kują gdzieś mnie w serce. Nie okazuję jednak tego, bo życie nauczyło mnie być zimną suką. Wolę więc go nienawidzić, niż okazywać przy nim jakąkolwiek słabość. Kiedy samochód przestał pracować, wyszłam z niego i bez słowa pokierowałam się do domu chłopaków. Jak to miałam w zwyczaju trzasnęłam za sobą drzwiami, a następnie zabrałam się za zdejmowanie kurtki i butów.

– Tak myślałem, że to ty – usłyszałam dobrze mi znany głos za sobą. Odwróciłam się i ujrzałam opartego o ścianę Zayn'a. – Czyżby kolejna kłótnia z chłopakiem? – spytał po chwili, uśmiechając się przy tym złośliwie.

– Nie wkurwiaj mnie – mruknęłam niezadowolona. – Nie mogę się doczekać kiedy ten koszmar się skończy – dodałam rzucając swoje czarne conversy w kąt. Wyminęłam chłopaka, w celu skierowania się do salonu, by posadzić swoje zgrabne cztery litery na kanapie. W pomieszczeniu natknęłam się na Niall'a z Suzie, Liam'a i Louis'a, z którymi się przywitałam po chwili opadając na rogówkę. Zaraz po mnie w pokoju pojawił się Zayn, który zajął miejsce obok mnie. Nagle po domu rozległ się huk. Czyżby ktoś był lekko nerwowy  Prychnęłam pod nosem, wiedząc dobrze, że zostawiłam Styles'a samego z pięcioma torbami zakupów. 

– Nie pomogłaś mu z zakupami? – skierował się do mnie Louis, lekko rozbawionym głosem.

– Związki ze mną nie należą do najłatwiejszych – wzruszyłam ramionami, uśmiechając się złośliwie. Tomlinson pokiwał tylko głową z niedowierzaniem, po czym poszedł do  przedpokoju prawdopodobnie w celu pomocy "mojemu chłopakowi". 

*kilka godzin później..*

          Które to już piwo? Nie mam pojęcia, przestałam już liczyć. A który to już fajek spalony w towarzystwie Malika?  Nie wiem. Moja paczka skończyła się już jakiś czas temu.  Jak się bawię? Świetnie! Tego właśnie było mi trzeba-odreagowania w dobrym towarzystwie. No może pomijając Stylesa, który swoim gapieniem się działał mi już na nerwy. Pewnie dlatego co dwadzieścia minut wychodziłam na taras, by uzupełnić dawkę nikotyny. Tak też było w tym momencie. Siedziałam z Zaynem na drewnianych schodkach, po raz ostatni zaciągając się końcówką szluga, którego zgasiłam o porcelanową popielniczkę. Przytrzymałam kilka sekund dym w ustach,  po chwili wypuszczając go powoli. Mulat swojego fajka spalił wcześniej ode mnie, więc siedział co chwilę popijając piwo.

– O czym myślisz? – przerwałam dłużej trwającą między nami ciszę, zerkając na chłopaka.

– O wszystkim po kolei – odpowiedział od razu, patrząc się przed siebie.

– A obecnie? – nie dawałam za wygraną.

– O tobie – wypowiadając te słowa, przeniósł swój wzrok na mnie.

– Strata czasu – machnęłam ręką, wstając ze schodka. –Idziesz? – popatrzyłam z góry na Zayn'a, który westchnął ciężko naśladując moją poprzednią czynność.
Uśmiechnęłam się lekko w stronę chłopaka po czym odwróciłam się na pięcie w celu wejścia do środka. Jednak poczułam jak ktoś chwyta mnie za rękę i odwraca w swoją stronę.  Deja vu sprzed tygodnia? Tak, tylko tym razem to był Zayn, nie Harry.. Zanim zdążyłam cokolwiek zrobić mulat przywarł do moich ust składając na nich jeden, długi pocałunek.  Moje ciało przeszedł dreszcz, kiedy poczułam jego ciepłe, miękkie usta. Czy do siebie pasowały? W pewnym sensie.. 

– Zdecydowanie lepiej ze mną by ci szło udawanie związku wyszeptał – mi do ucha, powodując kolejny dreszcz przeszywający całe moje ciało. Po wypowiedzeniu tych słów popatrzył mi w oczy uśmiechając się przy tym zadziornie, a następnie jakby nigdy nic wyminął mnie znikając za drzwiami wejściowymi na taras. Przez kilka kolejnych chwil stałam jak wryta analizując co się właśnie wydarzyło. Czy on coś do mnie czuje? Myślałam, że między mną, a Zaynem jest tylko przyjaźń.. To znaczy tak było z mojej strony. Opuszkami palców przejechałam po obwodzie swoich ust, które minutę temu były całowane przez mulata. Co wtedy czułam oprócz szoku? Przyjemne ciepło przekazywane od bruneta. Jednak czy mogłabym myśleć o nim jak o kimś więcej, gdy w głowie cały czas siedzi mi kędzierzawy skurwiel? Nie wiem. W tym momencie ogarniała mnie jedna, wielka pustka.

          Potrząsnęłam energicznie głową, by się ocknąć. Westchnęłam ciężko, wchodząc do środka. Moim celem była łazienka, by sprawdzić w jakim stanie jest mój wygląd. I tak pewnie za dużo nie zobaczę, gdyż już od jakiegoś czasu świat mi wiruje. Chwiejnym krokiem dotarłam pod ciemne drzwi. Dłonią próbowałam odszukać włącznik światła na ścianie, ale niestety bezskutecznie. Zrezygnowana weszłam do łazienki, następnie podeszłam do blatu, opierając się o niego rękoma. Popatrzyłam w lustro, w których widziałam tylko obwód swojego ciała. W dodatku czułam się jak na karuzeli, a mrok wcale mi tego nie ułatwiał. Nikt sobie nie wyobraża jaką poczułam ulgę, kiedy nagle ktoś zapalił światło..,

– Lucy? Wszystko w porządku? – usłyszałam charakterystyczny niski głos. Harry.. 

Nie odpowiedziałam, tylko z powrotem spuściłam głowę wlepiając wzrok w podłogę. Idź sobie, idź sobie, idź sobie... Po łazience rozległ się dźwięk zamykających  drzwi. Czyżby się udało? Czyżby choć raz Styles mnie posłuchał?

– Lucy... – jego głos znowu zabrzmiał w moich uszach, tym razem już znacznie bliżej mnie. Poczułam delikatny ucisk dłoni na moich biodrach, a moment później stałam odwrócona  przodem do kędzierzawego. Nie chciałam na niego patrzeć, więc wbiłam wzrok w swoje stopy. Nie było mi to jednak dane, bo Harry chwycił mój podbródek unosząc go ku górze. Moje oczy napotkały jego błyszczące, zielone tęczówki, które dodawały mu tego pierdolonego uroku. Z jego twarzy wyczytałam troskę. Dopiero teraz zorientowałam się, że po moich policzkach spływają łzy. Z chęcią bym sobie je wytarła, ale z moim szczęściem trafię w nos lub centralnie w oko... – Czemu płaczesz? – spytał lekko drżącym głosem, kciukiem zatrzymując spływającą kolejną kroplę wody po moim policzku.

– Nie dotykaj mnie – wybełkotałam, uderzając pięścią w jego tors. – Nienawidzę cię! – kolejny cios. – Dlaczego zacząłeś się mną interesować, skoro wcześniej potraktowałeś mnie jak jakąś dziwkę?! Czemu nie było ciebie kiedy potrzebowałam wsparcia?! Jesteś zwykłym tchórzem i skurwielem! – zaczęłam krzyczeć, z każdym zdaniem coraz mocniej atakując jego pierś. A on? Zwyczajnie stał i obserwował co robię. – Nawet teraz nic sobie z tego nie robisz! – dodałam, a moja pięść tym razem wylądowała na jego policzku, za który  momentalnie się złapał. Niepewnie wyminęłam go i chwiejnym krokiem zaczęłam kierować się w stronę drzwi. Już wyciągałam rękę do klamki, kiedy gwałtownie zostałam odwrócona w przeciwną stronę, a następnie przyciśnięta ciałem kędzierzawego do ściany. Styles popatrzył głęboko w moje oczy, po chwili łącząc nasze usta w pocałunku. Opierałam się. Mimo, że tak bardzo chciałam by mnie całował nie mogłam się temu poddać. Rękoma próbowałam odepchnąć go od siebie, ale Harry okazał się silniejszy i nawet nie drgnął. Aby zaprzestać moim dalszym sprzeciwom splątał swoje palce z moimi w obu dłoniach.

– Nienawidzę cię – udało mi się powiedzieć między pocałunkami, jednak to też nie zadziałało. Wręcz przeciwnie. Wykorzystał to, że otworzyłam usta i dołączył w swój gest język. Nie miałam już sił na sprzeciwy. Oddałam się temu i mogłabym przysiąc, że Styles w tym samym momencie się uśmiechnął. W tej chwili jednak miałam to gdzieś. Włączyłam się w pocałunek czując jak jego miękkie wargi idealnie współgrają z moimi. Teraz już wiem czemu nie mogłam o nim zapomnieć, mimo jego zachowania. Czy ja się zakochałam? Nie, nie, nie! W moim słowniku nie ma czegoś takiego jak miłość. Dla mnie to uczucie nie istnieje. Czym więc jest moja relacja z Harry'm? To jest coś w stylu przyjaźni. Bardzo złośliwej przyjaźni..

– Zależy mi na tobie, Lu – powiedział zachrypniętym i lekko zdyszanym głosem, odrywając się od moich ust.

– Super – mruknęłam, próbując ukryć zdezorientowanie jego wyznaniem.

– I tylko na tyle cię stać? – spytał zaskoczony moją odpowiedzią.

– A myślałeś, że jeden pocałunek zmieni moje nastawienie? – popatrzyłam na niego unosząc jedną brew do góry. Styles tylko wzruszył ramionami, a ja prychnęłam pod nosem.-Ze mną nie ma tak łatwo.-dodałam wyślizgując się z jego objęć, a następnie możliwie szybkim krokiem skierowałam się do wyjścia z łazienki. Kiedy przekraczałam próg pomieszczenia, usłyszałam jak Harry uderza pięścią o półkę, pod nosem mówiąc zdenerwowanym głosem "kurwa".
          Nie miałam ochoty na dalsze imprezowanie. Za dużo wrażeń jak na jeden wieczór. Poszłam więc po schodach na górę i nie zważając na to, do którego pokoju wchodzę, zamknęłam się w jednym z nich. Nie zapalałam światła, więc na ślepo zaczęłam szukać łóżka. Po chwili udało mi się. Straciłam równowagę i bezwładnie opadłam na chłodną pościel. Przeczołgałam się tak, że znajdowałam się pod grubą kołdrą. Westchnęłam ciężko, w myślach modląc się o to by nie był to pokój Zayna lub Harrego. Jeszcze tego by brakowało, żebym teraz, z którymś  z nich spędziła noc.  Wystarczająco dużo dzisiaj namieszałam całując się z jednym, a potem z drugim. Właściwie to wyszło z ich inicjatywy.. Ja wcale tego nie chciałam.. Świetnie! Niedawno zostałam potraktowana jak dziwka, a teraz tak się czuję. Może taki już mój los? Może mój rozum jest tak zbudowany, że jeden chłopak mi nie wystarcza? Zajebiście. Czemu życie nie może mi się układać tak idealnie jak dla mojej siostry? To ją zawsze wszyscy podziwiali, to ona znalazła swoją miłość i nie ma z nią żadnych problemów, to ją wszyscy zawsze lubili. A ja? Przyciągam do siebie nieodpowiednie osoby, przez co robię nieodpowiednie rzeczy..

          Moje przemyślenia przerwał mi uginający się materac pod czyimś ciężarem, a chwilę po tym na ramieniu poczułam delikatny dotyk ust oraz lekkie drapnięcie zarostem. Kurwa, kurwa, kurwa!

– Tak myślałem, że ciebie tu znajdę – usłyszałam głos mulata, który wypowiadając te słowa nachylił się nad moim uchem. Jego ciepły oddech sprawił, że drgnęłam. Miałam jednak nadzieję, że tego nie zauważył. Zacisnęłam mocno oczy udając, że śpię. Nie chciałam z nim rozmawiać, bo bałam się, że powiem lub zrobię coś czego będę żałowała. – Przepraszam za ten incydent na tarasie – odezwał się po raz kolejny, rękoma obejmując mnie od tyłu. – Ja po prostu nie lubię patrzeć jak cierpisz, a będąc z Harry'm tak właśnie jest. Pamiętaj, że nie ważne co zrobisz zawsze będziesz miała moje wsparcie – wytłumaczył się, a ja mocno zacisnęłam wargi, by powstrzymać głośny szloch, który chciał się ze mnie wydostać. Starałam się oddychać równomiernie, by uspokoić swoje emocje. Ostatnimi czasy zdecydowanie za dużo płaczę...

No to mamy trzynastkę! Pechową? Dla Lucy w pewnym sensie tak. Jednak to dopiero początek kłopotów. Nie zdradzę wam co jeszcze wydarzy się w życiu sióstr Bailey, ale wiedzcie, że kolorowo nie będzie. Rozkręcam się, o tak. Mówiłam już, że was kocham? Nie? W takim razie.. KOCHAM WAS ♥ 

Pamiętajcie, że możecie zadawać pytania bohaterom i mi ! :)