08. "Cieszę się, że ciebie poznałem."

z perspektywy Suzie

          Uśmiech. To właśnie on coraz częściej pojawia się na mojej twarzy. Nie jest on wymuszony jak jeszcze nie dawno. Jest po prostu szczery, bo wreszcie zaczęłam czuć, że żyję. A to wszystko dzięki niebieskookiemu blondynowi, który pomaga mi zapomnieć o wszystkich problemach. Niesamowite, że jedna osoba potrafi tyle zmienić. Tak, tak wiem, że zawsze do tej pory miałam Lucy, ale ona nie posiada tego męskiego, silnego ramienia, którym mnie obejmie. Do Tom'a i Matt'a nie mam za to takiego zaufania, więc oni też zawsze odpadali. Aż w końcu poznałam Niall'a, który rozumie mnie prawie jak moja siostra. Polubiłam go i przez te kilkanaście dni na prawdę dużo się o nim dowiedziałam. Czy to mogłoby być coś więcej? Nie wiem, na prawdę. Bo w sumie dobrze się z nim dogaduje i nie ukrywajmy, że mi się podoba, ale dla niego to jest chyba co najwyżej przyjaźń. Dlaczego? Bo za każdym razem, gdy rozmawiamy o nas on podkreśla, że jestem świetną PRZYJACIÓŁKĄ, a ja nie mam zamiaru się narzucać. Zadowolę się choćby tylko tym, oby tylko go nie stracić. Nie chcę popsuć naszych relacji jednym głupim wyznaniem, więc po prostu zachowam swoje uczucia dla siebie. 

          Musiałam przerwać swoje przemyślenia, ponieważ właśnie znajdowałam się pod domem chłopaków. Zapukałam mocno w drzwi, by domownicy usłyszeli, bo nie zawsze im się to udaje. Tym razem tak nie było, bo zanim się obejrzałam przede mną stał Louis, ubrany w granatowe spodnie podwinięte na dole i zwykły biały t-shirt. 

– O Suzie, cześć! – przywitał się, wpuszczając mnie do środka.

– Cześć – odparłam wesoło.

– Niall kazał przekazać, żebyś przyszła do jego pokoju – oparł się jedną ręką o ścianę.

– Okej – pokazałam mu język, wieszając kurtkę na wieszaku. – Wiesz może gdzie jest Lucy? Nie wróciła dziś na noc do domu.

– Spała u nas, bo ledwie wczoraj kontaktowała na imprezie.

– Jest tutaj? – popatrzyłam na niego zniecierpliwiona.

– Nie. Pokłóciła się z Harry'm i wściekła wyszła z domu jakieś dwadzieścia minut temu.

– O co znowu? – przewróciłam oczami.

– A kto to wie – wzruszył bezradnie ramionami.

– Dobra, pogadam z nią później – powiedziałam, po czym skierowałam się na górę. Szybko wbiegłam po schodach odnajdując drzwi wejściowe do pokoju Niall'a. Tradycyjnie weszłam do niego bez pukania. Zastałam tam Horan'a siedzącego do mnie tyłem na brzegu łóżka, śpiewającego i grającego coś na gitarze.

– Jeśli będę głośniejszy, zobaczysz mnie? Ułożysz się w mych ramionach i uratujesz? Jesteśmy tacy sami, możesz mnie uratować. Gdy odejdziesz to uczucie znów zniknie – usłyszałam jego specyficzny, melodyjny głos, który spowodował, że się uśmiechnęłam.

– Tak łatwo się mnie nie pozbędziesz – odezwałam się, na co Niall podskoczył odwracając się gwałtownie. – Przepraszam, nie chciałam cię przestraszyć – dodałam, gdy zobaczyłam jego wyraz twarzy, który po moich słowach od razu się zmienił. Chłopak odłożył gitarę.

– Ciężko się nie wystraszyć jak ktoś się czai za moimi plecami – powiedział, uśmiechając się.

– Nie moja wina, że jeszcze się nie nauczyłeś, że lubię wchodzić do ciebie bez pukania – odgryzłam się, siadając po turecku na jego łóżku. – Co grałeś?

– Piosenkę.

– No co ty – przewróciłam oczami, co spowodowało u Niall'a śmiech. – Będziesz coś chciał.-skrzyżowałam ręce udając obrażoną.

– Oj no przestań – usiadł na przeciwko mnie. Żeby uniknąć jego spojrzenia, wlepiłam wzrok w ścianę. – Suuuuuzieeeee – przeciągnął, tykając mnie palcem w ramię. Z trudem powstrzymywałam śmiech. – No weeeź – nie dawał w dalszym ciągu za wygraną. – Grałem piosenkę naszego zespołu. Suzieeeee! – potrząsnął mną lekko. – Popatrz na mnie – chwycił dłonią mój podbródek  kierując moją głowę przodem do niego. Zakryłam oczy swoimi palcami, chowając twarz w kocu leżącym na łóżku. – Sama tego chciałaś. – usłyszałam jego głos, po czym poczułam jak zaczyna mnie gilgotać. Jednak mówienie mu o tym, że posiadam gilgotki okazało się błędem. Wielkim błędem. Śmiałam się głośno, powoli tracąc oddech. Przewróciłam się na plecy, rękoma próbując zaprzestać atakowi blondyna.

– Niall starczy! Proszę! Wybaczam ci! – krzyknęłam przez śmiech, próbując jakoś chwycić jego dłonie, co po kilku próbach mi się udało. W momencie poczułam ulgę, kiedy nasze palce zostały splątane, co było jednoznaczne z tym, że łaskotki ustały. Oddychałam głośno i szybko, a serce waliło mi jak opętane. Niall nachylał się nade mną patrząc na mnie rozbawiony.

– Na mnie nie można się obrażać – powiedział, z powrotem siadając i ciągnąc mnie za ręce co spowodowało, że również przyjęłam podobną pozycję.

– Tak, tak – przewróciłam oczami, w dalszym ciągu ciężko oddychając.

– Wątpisz?

– Nie no co ty– zaśmiałam się. – Fajne to było, co grałeś – zmieniłam temat, co wywołało u Horan'a wstydliwy uśmiech.

– To jedna z moich ulubionych piosenek – wzruszył ramionami.

– Nie dziwię ci się – odparłam, kładąc się na łóżku. – Zagraj coś jeszcze.

– Nieee – przeciągnął.

– Proszę – podniosłam głowę, by na niego spojrzeć. – Jedną piosenkę – dodałam, na co Niall przewrócił oczami, wziął gitarę i usiadł na podłodze plecami opierając się o łóżko.

– Co mam zagrać? – spytał.

– Cokolwiek – odpowiedziałam, kładąc się tak, że głowa zwisała mi z brzegu łóżka gdzie siedział blondyn. Kilka sekund później słyszałam spokojne dźwięki wydobywające się z jego gitary, do których po chwili dołączył swój głos, a ja wpatrując się w niego zatapiałam się w jego słowach.

– Nigdy nie będziesz kochać siebie w połowie tak mocno jak ja kocham ciebie. Nigdy nie będziesz traktować siebie odpowiednio, kochanie. Ale chcę, by tak było jeśli pokażę ci, że jestem przy tobie. Może wtedy będziesz kochać siebie tak jak ja kocham ciebie – zaśpiewał kawałek piosenki, która wydawała mi się dziwnie znajoma, jakbym gdzieś już ją słyszała. Jej słowa były piękne. Tak bardzo bym chciała, by kiedyś Niall wypowiadał je mówiąc o swoich uczuciach skierowanych do mnie. By to nie skończyło się na samej przyjaźni, która mi tak cholernie nie wystarcza. – Nie pozwolę, by te małe rzeczy opuściły moje usta, ale jeśli to zrobię to do ciebie, och, to do ciebie się odnoszą. Jestem w tobie zakochany i we wszystkich twoich małych rzeczach – dokończył, spoglądając na mnie. Kiedy nasze spojrzenia się spotkały uśmiechnęłam się do niego na znak, że mi się spodobało. Niall odwzajemnił gest, grając ostatnie dźwięki na swojej gitarze.

– Jej – wydusiłam z siebie. – To było.. jej – próbowałam coś powiedzieć, ale zbytnio mi nie wychodziło.

– Z taką recenzją jeszcze się nie spotkałem – zażartował.

– Nic nie poradzę. Po prostu te słowa.. Myślę, że każda dziewczyna na moim miejscu by zaniemówiła – wytłumaczyłam się.

– Nie każda. Te osiemdziesiąt procent czekałoby na Harry'ego, Zayn'a, Liam'a lub Louis'a, a nie na mnie – mruknął ponuro odkładając gitarę.

– Na pewno nie – zaprzeczyłam. – A nawet jeśli to ja mogę być tymi wiernymi dwudziestoma procentami, które na twój śpiew będą reagowały głośnym wzdychaniem – powiedziałam, co wywołało u Niall'a lekki uśmiech.

– Cieszę się, że ciebie poznałem, wiesz? – popatrzył na mnie. – Ty jako jedyna nie patrzysz na mój wygląd lub na to, że jestem sławny.

– A ty jako jedyny, po za Lucy wytrzymujesz ze mną tyle czasu w jednym pomieszczeniu sam na sam. Widzisz jak nam się trafiło? – uśmiechnęłam się, co Horan od razu odwzajemnił. Cały czas obserwowałam go z głową zwisającą z łóżka, przez co widziałam go do góry nogami. Nawet z takiej perspektywy wyglądał idealnie, ale i śmiesznie zarazem.

– Czemu mi się tak przyglądasz? – spytał.

– Zabawnie wyglądasz tak do góry nogami – odparłam od razu.

– Chodzi ci o to? – zadał kolejne pytanie, robiąc przy tym śmieszną minę, wyginając w dziwny sposób usta, marszcząc nos i przewracając oczami. Zaśmiałam się głośno.

– O to też – powiedziałam przez śmiech. 

Przez następne kilka godzin siedzieliśmy u niego w pokoju rozmawiając, żartując i z minuty na minutę poznając się lepiej. Lubiłam spędzać czas z Niall'em, bo nie czułam przy nim żadnej presji. Wiedziałam, że mogę mu powiedzieć wszystko. No może oprócz tego, że mi się podoba i tak jakby się w nim zakochuję. To jedna z niewielu cech jaka łączy mnie z Lucy, a mianowicie, że nigdy nie mówimy pierwsze o swoich uczuciach dla żadnego osobnika płci przeciwnej. Chodzi tutaj oczywiście o zauroczenie, miłość i te podobne sprawy. Około godziny dwudziestej postanowiłam wracać do domu, by porozmawiać z siostrą o jej kłótni z Harrym. Niall zaoferował się, że mnie odprowadzi, bo bał się mnie puścić samą. Właściwie to nawet dobrze, bo w końcu o tej porze roku zaczyna się ściemniać już o szesnastej, a ja należę to tej grupy dziewczyn bojącej się ciemności. Mimo, że nikomu się do tego nie przyznaję. Podczas drogi powrotnej również nie brakowało nam tematów i w mgnieniu oka zaszliśmy pod moje miejsce zamieszkania. Blondyn przytulił mnie na pożegnanie.

– Do zobaczenia – powiedział całując mnie w czoło, a następnie obdarowując mnie słodkim uśmiechem puścił mnie z objęć i skierował się w stronę osiedla z domkami, na którym mieszkał.

– Cześć – odparłam cicho, właściwie sama do siebie. 

          Przez chwilę jeszcze obserwowałam jak odchodzi, a kiedy zniknął z mojego pola widzenia udałam się w stronę drzwi, które były otwarte, co wiązało się z tym, że Lucy jest w domu. Weszłam do środka, zapalając światło w przedpokoju i wieszając kurtkę na wieszaku. O moje uszy obiło się coś w podobnie łkania. Sugerując się swoim słuchem skierowałam do salonu, gdzie zastałam leżącą na podłodze młodszą siostrę.

– Lucy?! – podbiegłam do niej, padając na kolana. Delikatnie podniosłam Lu za ręce, ale ta bezwładnie na mnie opadła. Była pijana, a jej twarz cała spuchnięta od płaczu. – Lucy! Co się stało?! – potrząsnęłam nią lekko.

– S-s-s-suzie.. – wyjąkała, zerkając na mnie zaczerwienionymi oczami.

– Co się dzieje? – spytałam tym razem spokojniej.

– M-m-m-matt.. T-t-tom.. o-o-oni.. s-s-samochód.. r-o-o-ozbili się... ni-e-e ży... – nie udało jej się dokończyć, bo wybuchnęła histerycznym i głośnym płaczem. Kiedy wszystko sobie poskładałam w całość, zrozumiałam co się stało. To nie możliwe.. To nie może być prawda! Matt i Tom nie żyją?! Co moja siostra do kurwy nędzy bredzi?! Przecież dzisiaj rano jeszcze pisałam z Tom'em o naszym projekcie z biologii... Poczułam jak po moim policzku zaczynają spływać słone łzy. Jedna za drugą... Straciłam właśnie dwóch najlepszych przyjaciół z dzieciństwa. Moją pierwszą miłość i chłopaka od robienia żartów... Wtuliłam się w moją siostrę pozwalając sobie na uwolnienie się wszelkim emocjom. Czułam, że straciłam cząstkę siebie...

Cześć ;)

Nawet nie wyobrażacie sobie mojej miny, kiedy dzisiaj nareszcie udało mi się usiąść do laptopa, gdy weszłam na bloga, a tam 45 komentarzy. Pierwsze pięć minut patrzyłam w ekran z niedowierzaniem. Jestem w szoku. Dziękuję wam za to, jesteście niesamowite ♥

Tak jak obiecałam wreszcie zaczynają się schody w życiu sióstr Bailey. Co będzie dalej? Zobaczycie.

Jakieś pytania do bohaterów lub do mnie? Dawajcie śmiało.